Të parët që votuan dje ishin votuesit e Saint-Pierre-et-Miquelon, një arkipelag i vogël në Atlantikun e Veriut, të ndjekur nga bashkatdhetarët e tyre nga territoret e tjera jashtë shtetit, deri në Polinezi. Tre javë pas shpërbërjes së papritur të Asamblesë Kombëtare, Franca voton për raundin e parë të zgjedhjeve legjislative, i cili duhet të rinovojë 577 vendet e deputetëve.
Sonte në orën 20:00, kur shfaqen rezultatet, peizazhi politik francez mund të ndahet midis tre blloqeve: e djathta ekstreme e Marine Le Pen, Fronti i Ri Popullor dhe ajo që ka mbetur nga shumica presidenciale aktuale. Sondazhet e fundit të Ifop dhe Odoxa i japin Tubimit Kombëtar midis 35-36,5% të votave, aleancës së së majtës midis 27,5-29%, ndërsa kampi makronist do të zbriste në rreth 20,5-21%.
Nëse këto tendenca konfirmohen në votime, askush nuk po përjashton tani një shumicë absolute (të paktën 289 deputetë) për të djathtën ekstreme dhe aleatët e saj sesa Eric Ciotti. Me hipotezën konkrete se në tetë ditë Jordan Bardella, 28 vjeç, do të bëhet kreu i ri i qeverisë së parë të ekstremit të djathtë në Francë.
Me mbylljen e qendrave të votimit sot, fushata do të hapet tashmë në funksion të raundit të dytë të dielën e ardhshme. Në balotazh, RN do të jetë në gjendje të shfrytëzojë ndarjet midis makronistëve dhe të majtës. Dhe me një pjesëmarrje të lartë të pritur (midis 65 dhe 67%) është e mundur që të ketë edhe dhjetëra trekëndësha (tre kandidatë në raundin e dytë) të cilët, duke shpërndarë elektoratin, mund të forcojnë edhe më tej të djathtën ekstreme.
Presioni më i madh për të formuar “frontin republikan” kundër RN do të rëndojë në kampin e Emmanuel Macron. Tashmë mbrëmjen e sotme, dhjetëra kandidatë nga Ansambli, lista e mazhorancës aktuale, mund të eliminohen, me perspektivën që deputetët makronistë të jenë më pak se gjysma e numrit të sotëm.
Kreu i shtetit do të duhet të vendosë deri të martën – afati i fundit për paraqitjen e nominimeve të raundit të dytë – nëse do të tërheqë ata që do të kualifikohen në vendin e tretë. Macron dhe kryeministri Gabriel Attal do të takohen nesër në Elysee për të vendosur strategjinë për ditët në vijim.
Blloku qendror, i cili është imponuar gjatë shtatë viteve të fundit, rrezikon të zhduket. Basti i vënë në mbrëmjen e zgjedhjeve evropiane, më 9 qershor, mund të rezultojë jo vetëm si humbës, por edhe katastrofik nëse Macron e gjen veten që duhet të qeverisë në bashkëjetesë me të djathtën ekstreme.
Kreu i shtetit ka “vrarë shumicën presidenciale”, vuri në dukje Edouard Philippe, ish-kryeministri i tij, i cili tani është i angazhuar për ndërtimin e një “shumicë alternative”.
Edhe një krijesë makroniste si kryeministri Attal, i cili luftoi si luan për të udhëhequr një fushatë elektorale të improvizuar dhe të vështirë, u kërkoi francezëve që ta “zgjidhnin” atë si kryeministrin e ardhshëm, duke premtuar “një para dhe një pas në praktikën e pushtetit”. .
Dhe Bruno Le Maire, Ministër i Ekonomisë që nga dita e parë e presidencës së Macron, e hodhi atë mbi “parazitët” që infektojnë “ndërtesat e Republikës”, duke aluduar për këshilltarët e Elysee që nxitën shpërbërjen. Kreut të shtetit i kanë mbetur edhe tre vjet në pushtet në Elysee.
Paradoksalisht, shpresa e fundit e makronistëve është mungesa e shumicës. Në atë rast, Macron do të ruante një rol qendror në lojë, si garantues i institucioneve dhe promotor i një qeverie të marrëveshjeve të gjera. Të cilin, megjithatë, për momentin askush nuk di si ta ndërtojë. La Repubblica
