Ervis Iljazaj
Të hartosh listat për kandidatë për deputetë të një partie nuk është aspak e lehtë. Është ndoshta nga operacionet politike më të vështira dhe që i bën me dhimbje koke drejtuesit e partive më shumë se çdo gjë tjetër.
Është një vendimmarrje që kërkon të ruajë shumë balanca, të marrë në konsideratë shumë realitete dhe të vlerësojë kontribute të ndryshme me qëllim fitoren e zgjedhjeve politike. E duke qenë se është një vendim i tillë, ku pjesa më e madhe e anëtarësisë së lartë të partisë aspiron të bëhen deputetë, lë mbrapa dhe shumë pakënaqësi. Ashtu sikurse ndodhi me Partinë Demokratike, ku ndryshe nga Partia Socialiste pakënaqësitë u shprehën hapur dhe me revoltë në ndonjë rast.
Është shumë vështirë t’i vendosësh një emërues të përbashkët listave të Partisë Demokratike pasi ato nuk reflektojnë një metodë të caktuar apo një logjikë politike të saktë në hartimin e tyre. Edhe primaret që u zhvilluan, që mund të shërbenin si një parim bazë për hartimin e listave, u zhbënë dhe u hodhën në kosh nga kryetari i saj Sali Berisha.
Megjithatë, një përcaktim të përbashkët e kanë. Ato japin ndjesinë sikur nuk reflektojnë asnjë risi, nuk japin asnjë mesazh, apo asnjë sjellje ndryshe politike. Janë të njëjtit njerëz, të njëjtat fytyra dhe e njëjta retorikë politike me të cilët Partia Demokratike paraqitet para shqiptarëve për shumë vite me radhë. Si të thuash, janë lista që nuk tregojnë kurajo politike apo guxim për të fituar.
Ndërkohë që nga Partia Demokratike, e cila ka 12 vite në opozitë dhe përballet në këto zgjidhje me një super pushtet, pritej diçka më shumë. Pritej të guxonte më shumë në emra, në filozofi dhe në vizion për të fituar konsensusin e shqiptarëve në 11 maj. Këto lista tregojnë ruajtjen e një statusquo-je brenda PD-së. Nuk reflektojnë asnjë lloj hapje të partisë ndaj shoqërisë, dhe asnjë thirrje për koalicion të gjerë me shqiptarët kundër kësaj qeverie.
Dhe për të mundësuar këtë operacion politik, Partia Demokratike dhe Sali Berisha kishin të gjitha mundësitë. Kishin njerëz të rinj, rezultatet e primareve, madje kishin edhe personazhe publike me peshë që e kanë mbështetur gjatë kohës së saj në opozitë. Mirëpo asgjë nga këto nuk u pasqyrohet në listat e Partisë Demokratike për zgjedhjet e 11 majit.
Po të shikosh listën e mbyllur të Tiranës, me ndonjë përjashtim të vogël, ajo është një pasqyrim perfekt i tranzicionit shqiptar. Emra të konsumuar dhe të stër-konsumuar. Në fakt, ata që në Tiranë janë në listën e hapur duhet të ishin në listë të mbyllur dhe anasjelltas. Pra, listat kështu siç janë, kanë një logjikë politike tërësisht të përmbysur, e cila reflekton frikë dhe aspak besim.
Frikë në dy dimensione. Frikë nga fitorja dhe frikë nga rinovimi i partisë. Frikë nga fitorja pasi të gjithë figurat politike me peshë të partisë janë vendosur në lista të sigurtë, duke ulur ndjeshëm angazhimin e tyre në zgjedhjet parlamentare. Madje, duke qenë se të gjithë u turrën për të pasur një vend të sigurtë, ndoshta tregon mosbesim te fitorja e 11 majit. Frikë nga rinovimi i partisë, pasi në emrat e listave janë po të njëjtët njerëz dhe emrat që kanë kohë në politikën shqiptare.
Pas 11 majit, Partia Demokratike do të jetë po e njëjtë, me të njëjtin kryetar dhe me të njëjtët përfaqësues politik si shumë vite me radhë, duke refuzuar t’i përshtatet kohës politike. Nëse kjo strategji do të jetë fituese mbetet për t’u parë. Por një gjë është e sigurt, ajo do të vazhdojë të jetë partia e Sali Berishës, pavarësisht nëse humbet apo fiton./e.t
