Nga Mero Baze
Shqipëria çel nesër fushatën elektorale, me më pak surpriza në historinë e saj të pluralizmit, por me më shumë deformime propagandistike se kurrë më parë. Për shkak të nevojës për oksigjen të opozitës së Sali Berishës, për shkak të të qenit “non grata” në SHBA, e gjithë fushata e tyre ka si strategji shpresën se Trump-i do t’i heqë “non gratën” Berishës dhe ata do bëhen njësoj me Edi Ramën pas kësaj.
Por në fakt “non grata” nuk është diferenca reale që opozita ka me Ramën. Diferenca është tek votat, dhe ajo është një diferencë historike që nuk kompensohet dot.
E vetmja gjë që po bëjnë, është që në vend që të flasin për hallet e shqiptarëve, po flasin për hallet e Trump-it.
Edi Rama, nga ana e vet, i pamëshirshëm siç është në fushatë, ua ngre akoma më shumë nervat, duke mbështetur publikisht politikat e Trump-it ndaj Evropës — çka, nëse merret seriozisht, hedh në erë rrugëtimin evropian të Shqipërisë.
Derisa ekzistonte transatlantizmi, ndarja mes Evropës dhe SHBA nga një politikan evropian quhej tradhti. Loja “jam me Evropën, por jo me SHBA” apo “jam me SHBA, por jo me Evropën” quhej hipokrizi. Klasifikohej direkt si antiperëndimore.
Por transatlantizmi vdiq me ardhjen e Trump-it në pushtet. Ai e bëri fakt të kryer me fjalimin e zëvendëspresidentit Vance në Mynih dhe po e thellon çdo ditë. Evropa ka nisur të mendojë me zë të ulët që të mos dëgjohet në Uashington, dhe po ndërton planet e saj ushtarake, financiare dhe politike, përfshirë dhe zgjerimin e saj në Ballkan.
Tani kjo betejë në Tiranë për Trump-in, është më shumë një betejë që ilustron veset e lidershipit shqiptar, sesa një betejë për Amerikën apo Evropën.
Identifikimi me Trump-in është një mrekulli për udhëheqjen politike në Shqipëri. Në aspektin e raportit me ligjin, ata ëndërrojnë pikërisht fatin e Trump-it — një udhëheqës që i ngrihen akuza dhe i shmang me pushtet politik — ndërkohë që në Shqipëri mund të ikësh nga politika edhe nëse ke marrë një gjobë patente në Itali para 30 vitesh.
Në aspektin e korrupsionit është po ashtu një lehtësi e madhe, pasi të fitosh para si Trump-i nuk quhet më as konflikt interesi, as korrupsion.
Nga pikëpamja politike, akoma më mirë: të marrësh peng një parti politike si pasanik dhe ta vësh në rresht duke ndryshuar historinë e vendit tënd është një ëndërr. Mos të flasim pastaj për ngacmimet seksuale.
Në këtë aspekt, Trump-i në Shqipëri është i adhuruar, jo për atë që po i bën SHBA-së, por për atë që udhëheqësit tanë ëndërrojnë të jenë.
Ndaj fillimi i kësaj fushate me mercenarë të paguar që identifikohen me Trump-in, apo me lavdërime publike për Trump-in, nuk rrezatojnë pakënaqësinë masive të SHBA ndaj tre muajve të Trump-it dhe as atë që po i bën Evropës, por tregojnë qartë atë që duan të bëjnë vetë këta në Shqipëri.
Ndaj injorojeni këtë dimension të fushatës. Trump-it do t’i duhen disa muaj të kuptojë se ku bie Shqipëria dhe çfarë ndodh këtu — ndoshta disa vite për të menduar 5 sekonda nëse duhet të marrë ndonjëherë ndonjë vendim për këtë vend. Ai e ka mendjen te shifrat dhe tregu, dhe ne jemi askushi në këtë drejtim. Ky është dhe fati ynë në këtë rast.
I vetmi prioritet i Shqipërisë duhet të jetë anëtarësimi në Bashkimin Evropian, pasi ai është një proces real, i vizatuar qartë, me rregulla, me detyrime dhe me përfitime. Evropa nuk e ka humbur ende rrugën në oborr.
Bota nuk është në makth nga ato që bën Trump-i, por nga padija nëse SHBA do marrë një kthesë që do të vazhdojë, apo do të rikthehet prapë te transatlantizmi pas Trump-it.
Derisa kjo gjë të sqarohet, le të qëndrojmë me kokën nga Perëndimi dhe të bëjmë detyrat që na takojnë për t’u bërë një vend evropian — sepse ky është fati i katër milion shqiptarëve.
“Trumpizmi” është fati i katër vetëve./ S,M
