Benjamin Netanyahu i zgjedh fjalët me kujdes, nën presionin e paprecedentë ndërkombëtar për shkak të katastrofës së vazhdueshme në Gaza, por ai nuk tërhiqet asnjë centimetër. Qëllimi i luftës mbetet “fitorja përfundimtare” ndaj Hamasit, rithekson kryeministri izraelit gjatë konferencës së parë për shtyp të hapur për gazetarët pas 163 ditësh. Kushtet për përfundimin e konfliktit janë ato që aleanca qeverisëse me të djathtën ekstreme të Smotrich dhe Ben Gvir i ka vendosur në tryezë që nga fillimi i pushtimit të Rripit, si përgjigje ndaj masakrave të Hamasit të 7 tetorit: çarmatimi i plotë i grupit palestinez, “internimi i udhëheqjes” dhe “demilitarizimi i plotë” i enklavës.
Çmimi janë më shumë se 50 mijë të vdekur, të paktën 20 mijë prej tyre fëmijë, dhe ky është një bilanc i përkohshëm. Dhe një emergjencë shëndetësore dhe ushqimore që OKB nuk ngurron ta cilësojë si “të dëshpëruar”. Netanyahu flet edhe për zhbllokimin e pjesshëm të ndihmave dhe thotë se “për të siguruar që miqtë tanë të mirë të na mbështesin, duhet shmangur një krizë humanitare”, duke akuzuar Hamasin se “plaçkit një pjesë të konsiderueshme të ndihmave” për “t’i shitur me çmime të fryra dhe për të financuar ushtrinë e tij terroriste. Ne i eliminojmë dhe ata vazhdojnë rekrutimet”.
Më pas sulmon liderin e së majtës Yair Golan, i cili kishte denoncuar masakrën e fëmijëve, dhe ofron mundësinë e një armëpushimi, por vetëm të përkohshëm, e vetmja lëshim ndaj thirrjeve që vijnë nga kancelaritë evropiane për një de-përshkallëzim: “nëse do të ketë mundësi”, Izraeli është i gatshëm “për një armëpushim të përkohshëm” për “çlirimin e pengjeve, janë të paktën 20 që me siguri janë gjallë”. Fushata ushtarake gjithsesi do të vazhdojë derisa “e gjithë Gaza të vihet nën kontrollin e sigurisë të IDF”. Janë kushtet që negociatorët izraelitë i kanë propozuar për muaj të tërë në negociatat në Doha dhe Kajro, gjithmonë të refuzuara nga Hamasi, i cili refuzon të çarmatoset dhe të lirojë pengjet nëse nuk ka një armëpushim të përhershëm ose të paktën të zgjatur – të paktën për 5 vjet – dhe tërheqjen e IDF nga Rripi.
Gaza që ka në mendje kryeministri izraelit, përkundrazi, nuk është më një enklavë palestineze ku qeverisin grupe të armatosura: “Pas luftës do të zbatojmë planin Trump: aq i saktë, aq revolucionar, që thotë diçka të thjeshtë, banorët e Gazës që duan të largohen do të mund të largohen”, siguron Netanyahu, i cili shfaq një mirëkuptim të hekurt me presidentin amerikan, edhe pse e njeh mirë mospëlqimin e administratës amerikane për vazhdimin e luftës në Rrip. I dërguari i gatshëm Witkoff provoi të ndërmjetësonte edhe një herë në Katar para se Netanyahu të tërhiqte delegacionin, por pa sukses.
Amerikanët kanë zgjedhur të negociojnë drejtpërdrejt me Hamasin për lirimin e pengut të fundit me pasaportë amerikane që ndodhet ende në duart e milicëve, duke e zemëruar Bibi-n. Kështu ndodhi edhe me Houthit jemenas: një armëpushim i shpallur nga Shtëpia e Bardhë pa u përfshirë aleati izraelit. Dhe rreziku tani është që diplomacia paralele e Trump në Lindjen e Mesme, që gjatë turit të Gjirit mbylli marrëveshje me Arabinë Saudite pa e vendosur si parakusht çështjen e normalizimit me Izraelin, të vazhdojë edhe me Iranin.
Të premten në Romë do të mbahet raundi i pestë i bisedimeve mes Teheranit dhe Uashingtonit. Të dyja palët do të dëshironin një marrëveshje: Trump nuk ka aspak dëshirë ta përfshijë SHBA-në në aventura të reja ushtarake, dhe Republika Islamike nuk ka një plan B për të kapërcyer krizën ndërkombëtare dhe të brendshme. Por negociatat janë në ngërç. Amerikanët kërkojnë që Irani të mos ketë më mundësinë për të pasuruar uraniumin, për Iranin kjo është një kërkesë “e papranueshme dhe fyese”. Izraeli vëzhgon, i bindur gjithmonë se e vetmja “zgjidhje” është ajo ushtarake.
Jemi “në koordinim të plotë me Shtetet e Bashkuara”, siguron Netanyahu, duke saktësuar megjithatë se çdo marrëveshje e mundshme duhet të “parandalojë përdorimin e një arme bërthamore nga Irani”, përndryshe “Izraeli rezervon të drejtën të mbrohet nga një regjim që kërcënon të na zhdukë”./La Repubblica/e.s
