Asnjë familjar nuk ishte i pranishëm kur Dmytro Kotenkos u vendos në banesën e fundit. Prindërit e tij nuk i dëgjuan të shtënat mbi varrin e tij. As nuk panë tokën në të cilën zbriti arkivolin e tij dhe nuk vunë një lule mbi të kur ai ishte plotësisht i mbuluar nga dheu.
Me shumë mundësi, prindërit e Kotenkos nuk e dinin që djali i tyre po varrosej atë ditë në varrezat Lychakiv në Lviv. Ata ishin 600 milje larg, me dy vëllezërit e tij më të vegjël, pranë qytetit lindor të Sumy-t, që po bombardohej rëndë nga forcat ruse.
Prindërit e Kotenkos e dinin që djali i tyre kishte vdekur. Ai vdiq më 26 shkurt, ditën e tretë të pushtimit rus, afër qytetit jugor të Khersonit. Ai ishte vetëm 21 vjeç, merrte pjesë në operacion për herë të parë dhe dy ditë pasi u nda nga jeta prindërit e tij morën një telefonatë nga shoku i tij i fëmijërisë Vadym Yarovenko, ushtar artilerie, i cili u dha lajmin.
Babai i Kotenkos ishte shofer kamioni. Nëna e tij punonte në një fermë.
“Të bashkoheshe me ushtrinë do të thoshte të dilje në botë,” tha Yarovenko.
“Mendoj se kjo ishte një pjesë e arsyes pse Dmytro u regjistrua.”
Kotenkos ishin një familje e varfër, dy prindër dhe tre djem, me një shtëpi modeste në një fshat të vogël rusishtfolës në kufirin rus në Ukrainën lindore, pikërisht njerëzit që presidenti rus Vladimir Putin pretendon se po i shpëton nga zgjedha e shtypjes ukrainase.
Në ditën e varrimit të Kotenkos, në kishe ndodheshin tre arkivole. Njëri nga burrat ishte nga një fshat afër Lvivit dhe kisha ishte e mbushur me familjen dhe miqtë e tij, dhe më pas e çuan në shtëpi. Dy arkivole të tjera shkuan në heshtje në varrezat e Lychakiv, me një grup të vogël ushtarësh nga një njësi lokale që ndihmojnë në përkujtimin e të vdekurve.
Kotenko u varros së bashku me Kyrylo Moroz Volodymyrovych, 25 vjeç, një parashutist nga njësia e tij, i cili gjithashtu nuk mund të çohej në shtëpi. Ata u varrosën në një cep të largët të varrezave, mes të vdekurve nga Lufta e Parë dhe e Dytë Botërore dhe lufta me forcat e mbështetura nga Rusia në Donbas.
