Nga Emili Bibolli
Sa herë dëgjoja prindërit, miq e familjarë të tregonin për periudhën e vështirë të regjimit autokrat gjatë së cilit kishin jetuar më gëzonte fakti që nuk u rrita në atë periudhë. Sot me keqardhje mund të themi se po shkojmë drejt të shkuarës. Kam shpresuar dhe menduar gjithmonë se një ditë vendi im do ndryshojë dhe do vishet nga petku i përmirësimit, e sot fatkeqsisht kjo jo vetëm që nuk po ndodh, po Shqipëria po vishet çdo sekondë me petkun e përbuzjes, shkatërrimit të vlerave e të gjithçkaje që na rrethon.
Po ndodhin aq shumë gjëra të shëmtuara në këtë vend, për të cilat jo vetëm nuk reagohet konkretisht nga populli, por reagohet vetëm virtualisht ose nuk reagohet aspak. Mjafton të shohim përsëri rritjen e karburantëve, rritjen e çmimeve të produkteve që konsumojmë, nivelin e korrupsionit, gjendjen e administratës shqiptare, mediat, drejtësinë e sidomos vendimin e fundit me hartën e re të riorganizimit të gjykatave dhe si gjithmonë pa harruar qershinë mbi tortë, promovimin e individëve pa integritet apo aftësi profesionale në çdo fushë të jetës.
Të gjitha këto janë normale kur populli shqiptar prej vitesh i ka dhënë politikës të drejtën të vendosë për gjithçka dhe nuk ka guxuar kurrë ti imponohet asaj. Arroganca e pushtetit duket se ka një rritje të frikshme kohët e fundit, çka edhe kjo është normale kur populli nuk reagon dhe opozita është inekzistente. Opozita tashmë e rrënuar nuk ngjall më asnjë shpresë dhe të kesh sot pritshmëri prej saj për ndryshim është afërmendsh ta mendosh. Duket se dhe shpresa e fundit, populli dhe reagimi i tij, po shuhet gjithnjë e më shumë.
Kjo shpresë nuk ka si të mos shuhet kur është evidente se ky popull vuan nga sindroma e Stokholmit, ndjen dhe zhvillon simpati për dhunuesin dhe pranon gjithçka prej tij. Prej vitesh pushteti ka abuzuar, ka shkatërruar pronën nuk ka patur asnjë reagim, ka futur duart në xhepat e shqiptarëve përsëri asnjë reagim, e ka dhunuar fizikisht dhe psikologjikisht përsëri asnjë reagim, e ka përçudnuar, lodhur, tallur, përbuzur, përdorur por reagimet nuk u panë kurrë, vetëm shqiptarë që rendin drejt qendrave të votimit për të votuar sërish dhunuesit. Le ti hedhim një sy historisë së popullit shqiptar. 500 vjet i pushtuar nga otomanët, rezistoi, e pranoi realitetin, u nënshtrua. Më pas periudha e regjimit diktatorial të Enver Hoxhës, populli përsëri e pranoi realitetin, nuk luftoi, u nënshtrua. Sot në kushte të tjera, populli i pafuqishëm në çdo qelizë të tij po ndjek përsëri të njëjtën rrugë. Protestat janë thjesht një koncept dhe sa më shumë populli bombardohet nga padrejtësitë dhe abuzimet aq më shumë hesht, dhe mbetet e gjitha në kuadrin e rrjeteve sociale. Kur përmend fjalën protestë i referohem reagimit qytetar e jo vandalizmave të orkestruara nga qesharakët e politikës shqiptare.
Shqipëria është kombi ynë, zot të Shqipërisë janë shqiptarët e jo politikanët. Politikanët janë të përkohshëm, vendi ynë jo. Është e dhimbshme të shohësh çdo ditë Shqipërinë teksa shpopullohet me plot shqiptarë që zgjedhin rrugën e emigrimit, është më e dhimbshme akoma të shohësh të rinj e të reja që largohen masivisht nga vendi i tyre apo në rastin më të keq qëndrojnë këtu dhe përpiqen të mbijetojnë të sfilitur e të pashpresë.
Edhe sa kohë do durojmë dhe pranojmë gjithçka nga politika e sotme shqiptare? Edhe sa kohë do u besojmë votën dhe do u japim atyre të drejtën që të bëjnë çfarë të duan dhe abuzojnë me ne? Edhe sa kohë do pranojmë të trajtohemi si kavie laboratorësh për egot e sëmura dhe përfitimet personale të politikanëve?
Pas çdo stuhie del dielli. Është koha të bëhemi të gjithë bashkë si komb. Duhet të fillojmë të duam veten, familjet tona, brezat e ardhshëm, e duhet t’u krijojmë atyre një të ardhme të mirë e të sigurt ,e jo ti braktisim siç po braktisim çdo ditë njëri-tjetrin. Tashmë e dimë se jeta është luftë dhe kjo duhet të shërbejë që të bëhemi më të fortë. E kemi potencialin ta çojmë vendin drejt të ardhmes e të mos lejojmë të na çojnë drejt të shkuarës, veçse duhet ta përdorim atë siç duhet e jo ta shpërdorojmë siç kemi bërë deri tani.
