Anya Ryan
Rrëshqitni. Rrëshqitni. Rrëshqitni. Për një kohë po rrëshqita aq shumë sa mezi po mendoja. Aplikacionet e takimeve më kishin rrëmbyer gishtat, trurin dhe mbrëmjet. Rrëshqitja majtas, pa mendje dhe pa parë, nën tryezë në darkat në grup ose gjatë pushimeve të reklamave televizive. Do të kontrolloja me fanatizëm ndeshjet e mia të reja në fund të çdo dite. “Ky është takim modern,” i thosha vetes. “Është një punë. Më duhet të vazhdoj. Ky është çelësi i përfundimit tim të lumtur.”
Për muaj të tërë, ky ishte normaliteti im. Por çuditërisht, romanca e përjetshme që kërkoja nuk u materializua kurrë. Ndërsa u ula në divanin tim një natë tjetër të së dielës, gati për të rrëshqitur derisa m’u mbarua avulli, vendosa se më në fund do të kisha mjaftuar. Edhe nëse ekrani im ishte i mbushur me pëlqime ose mesazhe, përpjekjet e mia në kulturën e aplikacioneve për takime rrallë kishin përfunduar me takime personale. Do të kaloja orë të tëra duke u munduar për një përgjigje të vetme – më duhej të isha qesharake, e lezetshme dhe magjepsëse, por të mos dhuroja shumë. Por pse isha kaq i dëshpëruar për t’i bërë përshtypje një të huaji të largët të bllokuar pas një ekrani? Për çfarë po bëja gjithë rrëshqitjet monotone? Vendosa se duhej të shkoja në gjelin e ftohtë dhe të kuptoja pse më kishin thithur kaq plotësisht.
E kuptova që, shumë herë, rrëshqasha nga mërzia. Në vend që të shtrëngoja gishtin e madh, të shijoja ato pak çaste të ditës kur nuk kisha asnjë përgjegjësi, doja të merrja telefonin. Eksitimi i menjëhershëm për të kaluar nëpër një grumbull pëlqimesh nuk ngjante me asgjë tjetër. Isha i varur nga nxitimi i dopaminës dhe ndjenja e të qenit i kërkuar – “Ky person më pëlqen”, do të shpërtheja. “Ky mund të jetë fillimi i së ardhmes sonë.”
Më pas mendja ime do të fillonte udhëtimin e saj të shpikjes, sepse çdo lidhje e re do të sillte me vete një mundësi të re. Ndërsa do të shikoja fotot e buzëqeshura të zgjedhura me kujdes nga i dashuri im i mundshëm, do të planifikoja jetën tonë së bashku. Do të imagjinoja mbrëmjet e zakonshme të ditëve të javës, gjërat për të cilat do të flisnim, festat dhe përvjetorët. Do të merrja parasysh vaktin e tyre të preferuar, kohën kur shkonin në shtrat dhe sa vëllezër e motra mund të kishin. Në vetëm disa sekonda të shkurtra, do t’u vizatoja atyre një histori kaq të përsosur dhe të plotë, saqë nuk do të mund të jetonin kurrë sipas krijimit tim. Dhe të gjithë para se të uleshim ballë për ballë.
Por më keq se ndjenja e premtimit ishte natyra e tij kalimtare. Sapo të kisha ëndërruar një jetë fantazi me një ndeshje të mundshme, do të vazhdoja të ëndërroja me sy për personin tjetër. Gjithçka ekzistonte në kalime hipotetike. Kishte pafund lidhje të mundshme atje: gjithçka që duhej të bëja ishte të vazhdoja të rrëshqisja dhe të prisja. Edhe kur shkëmbeheshin mesazhe dhe shpërndahej ideja e një takimi, më shpesh e anuloja. Unë tashmë do të ëndërroja për diçka dhe dikë të re vetëm një, dy ose 100 klikime larg.
Për t’i dhënë vetes shansin më të mirë në romancë, e dija se duhej të dukesha mirë dhe se profili im duhet të përditësohej rregullisht. Gjatë festave, më kruhej për të fotografuar mua duke u puthur nga dielli. Në vaktet familjare unë buzëqesha, duke pritur që kamera të klikonte. Do t’i analizoja fotot në detaje mjekoligjore, duke i zmadhuar fytyrën time vetëm për t’u siguruar që ishte perfekte. E gjithë kjo nxiti një obsesion jo të shëndetshëm me pamjen.
Pavarësisht orëve të panumërta që kalova ngjitur pas telefonit tim, rripi i pafund i shkrepseve nuk më solli kurrë gëzim. Takimet që i kisha romantizuar për javë të tëra doli të ishin orë nën mesataren që u zvarritën. Do ta mërzitja veten duke shkëmbyer me të huajt të njëjtat detaje pune, fakte për shokët e shtëpisë dhe gjëra që më pëlqente të bëja në fundjavë. Unë do të bëja të njëjtat shaka dhe të njëjtat histori në të njëjtin zhargon të praktikuar mirë në takime. Por unë gjithmonë largohesha duke u ndjerë i pashpresë – edhe me kaq shumë opsione, nuk kisha asnjë fat. Argëtimi dhe eksitimi i hershëm i asaj që premtuan aplikacionet u zhvendos ngadalë në diçka që ndihej si një punë e përditshme. Megjithëse dikur kaloja në takime duke u ndjerë si ylli i romcom-it tim, shpejt u ndjeva i lodhur, duke kuptuar se nuk do të shkonin askund. Ndihesha si një lloj brejtësi mbi një rrotë. Vrapoja vazhdimisht dhe isha i rraskapitur nga dyndjet e pamëshirshme.
Ndonjëherë e marr ende telefonin duke pritur që aplikacionet e takimeve të jenë aty, si një mik i vjetër. Por shumicën e kohës nuk më mungojnë. Tani ata janë dëbuar nga ekrani im, unë kam hyrë në një fazë të re të marrëdhënieve inkurajuese të themeluara në realitet. Dhe megjithëse jo gjithmonë kanë përfunduar me sukses, ka qenë freskuese të priresh në biseda në bare, të rilidhesha me njerëz që nuk i kam parë prej vitesh dhe të jem i hapur ndaj mundësive.
Me kalimin e çdo jave, unë kam filluar të kujdesem më pak edhe për përpjekjet e mia romantike. Në vend të kësaj, e fut veten në miqësi dhe kam më shumë kohë për të punuar, dhe koha ime e ekranit është ulur në mënyrë dramatike. Njerëzit që njoh tashmë janë bërë prioriteti im dhe ndihem më i plotësuar nga kompania e tyre sesa kam qenë ndonjëherë me këdo me të cilin kisha folur në një aplikacion. Kam kuptuar se jeta nuk është një garë për t’u luajtur në aplikacionet e takimeve – ka të bëjë me të jetuarit në këtë moment.
Thellë brenda shpirtit jam një romantik dhe ende fantazoj për të ardhmen time idilike. Unë thjesht nuk jam plotësisht i zhytur në gjetjen e mënyrave për ta realizuar atë. Por kush e di? Ka mijëra njerëz atje jashtë ende duke kërkuar.
*Anya Ryan është një gazetare e pavarur
