Ishte larg nga një utopi post-raciste kur isha rritur
Kojo Koram
Duke u rritur në Southport, ndjenja se mund të ishe harruar nga pjesa tjetër e botës ishte e prekshme. Sapo i tregove dikujt nga ishe, filluan pyetjet.
“Southport.”
“Stockport?”
“Jo, Southport! Nga deti.”
“Oh, Southend.”
Tani, Southport është emri në buzët e të gjithëve, si rezultat i vrasjeve më shqetësuese të fëmijëve që ky vend ka përjetuar që nga të shtënat në Dunblane. Dhe, si Dunblane, vendpushimi bregdetar Merseyside do të bëhet një metonim i përdorur nga njerëzit që kanë nevojë për Google Maps për ta gjetur atë. Por një metonim për çfarë? Tommy Robinson, Laurence Fox dhe ata që drejtojnë trazirat në të gjithë vendin duan që Southport të bëhet një mbështetës i “dështimit të multikulturalizmit”. Ky nuk është lloji i vendit ku u ndërtua Pleasureland.
Edhe pse ndihej si një kapsulë e gjallë për ne si adoleshentë, ne e dinim se Southport ende mbante verbimin e vjetër, si një yll i plakur nga kinemaja e epokës së artë. Arkadat me kube xhami dhe kopshtet botanike piktoreske ju kujtojnë se në kulmin e tij viktorian, Southport u ofroi familjeve një arratisje të përkohshme nga një jetë e munduar. Një xhep me qiell të pastër mes tymit dhe smogut të Revolucionit Industrial, ishte zili e botës. Çdo person vendas e di se madhështia e Southport’s Lord Street frymëzoi ridizajnimin e Napoleonit III të Champs-Élysées në Paris. A kam gërmuar nëpër arkiva për të verifikuar këtë përrallë? Jo. Është padyshim e vërtetë. Dhe nëse nuk është, duhet të jetë.
Por në kohën kur fillova në kolegjin e formës së gjashtë të King George V në Scarisbrick New Road, studentët nga qoshet më të freskëta të Merseyside – Bootle, Toxteth, Aintree – treguan histori të futbollistëve, yjeve të popit, artistëve ose modeleve që i bënë zonat e tyre të famshme. . Kjo ndodhi derisa një mik hasi në një intervistë të vjetër me sensacionin e pop-it të viteve ’80, Soft Cell, në të cilën frontmeni Marc Almond foli për mënyrën se si ai lindi dhe u rrit në Southport. Kopertina e Soft Cell e klasikut Black American të viteve ’60 të Gloria Jones, Tainted Love, ishte e pastër Southport. “Ndonjëherë ndjej se duhet të (dum dum) të iki / duhet të (dum dum) të iki.”
Pasi mbaroi kolegji, unë ika. Nis një jetë të re në universitet, si shumë të tjerë me të cilët jam rritur. Southport nuk dukej si një vend për të rinjtë. Por askush nuk e lë kurrë qytetin e tij të lindjes. Familja ime qëndroi në zonë dhe sapo kisha një vajzë, udhëtimet e kthimit u shtuan në frekuencë.
Kështu të shtunën e kaluar, vajza ime pesëvjeçare dhe unë hipëm në tren nga Londra Euston dhe u kthyem në Liverpool për të shkuar në linjën veriore të Merseyrail për në Southport. I gjithë aksioni ishte në trenat që shkonin në drejtim të kundërt. Ne po shkonim drejt paqes dhe qetësisë shumë të nevojshme.
Pasi kalova fundjavën me familjen, u zgjova në orën 6.30 të së hënës, më 29 korrik, dhe lashë vajzën time për të shijuar një javë më tej me familjen time dhe nisa udhëtimin e kthimit në detyrimet e shumta të punës që më prisnin në Londër.
Por rreth mesditës, pashë telefonin tim dhe pashë një mori mesazhesh se si vajzat e vogla ishin vrarë me thikë pesë minuta larg vendit ku e kisha lënë atë mëngjes. Nuk e kam parasysh këtë si një kthesë fraze: koha e ecjes midis studios së jogës ku ndodhën sulmet dhe shtëpisë sime familjare është saktësisht pesë minuta, ose një minutë me makinë. Telefonatat në panik konfirmuan se vajza ime dhe kushërinjtë e saj ishin të sigurt. Lehtësimi që përfshiu trupin tim ishte i dukshëm. Por kjo u pasua shpejt nga pikëllimi për përmasat e tragjedisë që kishte ndodhur dhe dijenia se ky akt do të linte plagë për viktimat dhe komunitetin që nuk do të shëroheshin kurrë.
Dita e nesërme solli lajme edhe më shqetësuese. Miqtë dhe familja po dërgonin mesazhe për trazirat nga aktivistët e ekstremit të djathtë që kishin pushtuar qytetin. Planet për të dalë në panaire dhe qendra lojërash u anuluan dhe ata qëndruan në shtëpi gjatë gjithë javës. Video të turmave të shkumëzuara që hedhin tulla dhe shishe qelqi në një xhami lokale ndërsa bërtisnin “kush dreqin është Allahu” dhe duke shpallur se “ne duam vendin tonë të kthehet”. Figura si Andrew Tate kishin nxitur teoritë e konspiracionit rreth vrasjes. U përhapën histori se vrasësi ishte një azilkërkues i quajtur Ali al-Shakati, se ai kishte qenë në radarin e MI6 dhe njësisë së policisë kundër terrorizmit të Liverpool-it. Të gjitha vetëm pjellë e imagjinatës së dëshpëruar, të së djathtës ekstreme. E vërteta ishte se quhej Axel Rudakubana. Ai lindi dhe u rrit në Britani. Ai mund të jetë një vrasës, por ai nuk ishte një i huaj, të paktën jo më shumë se kushdo tjetër me prindër të lindur jashtë MB. Por gjithçka që shumë njerëz do të shohin është lëkura e zezë.
Southport ishte larg nga ndonjë utopi post-raciste kur unë isha duke u rritur, por nuk ishte karikatura e racizmit verior që provokuesit e krahut të djathtë jugor pëlqejnë të përdorin. Njerëzit në Merseyside krenohen që janë të ndryshëm nga jugorët, jo aq lehtë të ndjeshëm ndaj ksenofobisë së përhapur nga shtypi Murdoch dhe të tjerët. Është një klishe, sigurisht, por që mbart një kokërr të vërtetë. Megjithatë, qëllimi i lëvizjes së re, të drejtuar nga mediat sociale të së djathtës ekstreme, është përhapja e dezinformatave në një mënyrë që duket sikur vjen nga brenda komuniteteve. Ata grumbullohen rreth momenteve që mund të inkuadrohen si një “përplasje kulturash” dhe shfrytëzojnë anonimitetin e internetit për të përhapur histori që do të rrisin konfliktin etnik. Për ta, vdekja e tre vajzave të vogla të pafajshme nuk është gjë tjetër veçse një mjet rekrutimi. Ata duan që ajo të na tregojë diçka për papajtueshmërinë racore ose kulturore që thjesht nuk e bën.
Viti kur familja ime u transferua në Merseyside ishte në të njëjtin vit që një tjetër vrasje e tmerrshme e fëmijëve ndodhi në zonë dhe theu zemrat në të gjithë vendin. Në vitin 1993 në Bootle, një palë djemsh rrëmbyen James Bulger, vetëm dy vjeç, dhe e rrahën për vdekje me tulla dhe një shufër hekuri, përpara se ta hidhnin trupin e tij në shinat e trenit. Emri Axel Rudakubana i përket emrave si Robert Thompson dhe Jon Venables, ose Aaron Campbell ose Kim Edwards dhe Lucas Markham, jo përkrah kujtdo që thjesht “tingëllon i huaj”. Këta janë emra që shtrojnë një pyetje në lidhje me aftësinë njerëzore për të zbatuar dhunën e sëmurë, të paramenduar, për të cilën askush nuk ka gjetur përgjigje. Përveç Tommy Robinson dhe fansave të tij. “Ndaloni varkat,” bërtasin ata. “Mbyllni kufirin.” Përgjigje kaq të thjeshta, tërheqëse.
Dhe në masë të madhe të harruara mes gjithë këtyre thirrjeve për një “përplasje kulturash” janë tre vajzat e vogla, jeta e të cilave u shkurtua në mënyrën më mizore që mund të imagjinohet. Gjashtë-vjeçarja Bebe King, shtatë-vjeçarja Elsie Dot Stancombe dhe nëntë-vjeçarja Alice Dasilva Aguiar patën një jetë të tërë të rritjes mes romancave të venitura buzë detit përpara tyre. Vite duke ngrënë akullore në plazh veshur me një xhaketë, doreza dhe një shall. Vitet e ngjitjes në bord të një karuseli kaq të ndryshkur sa emocioni nuk vjen nga udhëtimi, por rreziku që makina mund të jetë servisuar për herë të fundit në shekullin e 20-të.
Tre vajza të vogla janë mashtruar për jetën. Inkurajimi i racizmit, urrejtjes dhe dyshimit të ndërsjellë në të gjithë vendin nuk do t’i nderojë ata. Shkatërrimi i shitësve të gazetave dhe vendeve të kultit në lagjen e tyre nuk do t’i nderojë ata. Në vend të kësaj, ne duhet të fokusohemi në rindërtimin e qytetit që ata e quanin shtëpi, jo ta copëtojmë atë më tej. Duke ecur përsëri nëpër qendrën e qytetit Southport fundjavën e kaluar, ishte e pamundur të mos vërehej ndikimi shkatërrues që masat shtrënguese kanë pasur në qytet. Vitrina pas dyqanit shtrihet bosh ose ka grilat e tij të ulura. Skeleti i famshëm i vjetër është i mbyllur, me raportime se stoli po kalbet nga brenda.
Në vend që të ndash Southport-in, a nuk do të ishte një haraç më i përshtatshëm një valë investimi në qytetin e harruar më parë? Një rilindje e Southport do të nderonte Bebe, Elsie dhe Alice më shumë sesa ta bënte atë stacionin e ri për një pushtim të ekstremit të djathtë të Merseyside, një zonë e vendit ku ka luftuar prej kohësh për të gjetur një terren. Ata shikojnë privimin e ftohtë të Britaninë post-industriale dhe imagjinoni se është një terren pjellor për të mbjellë farërat e pakënaqësisë dhe urrejtjes. Por ky vlerësim anashkalon zemrën, pasionin dhe idealizmin që fuqizoi këtë rajon gjatë dekadave. Gjithmonë kam menduar se Tainted Love i përshtatej qytetit të lindjes së këngëtarit të saj, sepse në tingullin e tij, ajo kombinonte të dy elementët – tjetërsimin dhe imagjinatën, vetminë dhe dashurinë. Gjatë muajve të ardhshëm, Southport do të ketë nevojë për gjithë dashurinë tonë për të kaluar këtë kapitull më të kobshëm në historinë e tij.
