Në gushtin e vitit 1068 Normanët fillojnë një rrethim gati-tre-vjeçar të Barit. Pas pushtimit të suksesshëm të Italisë jugore, normanët nuk kishin arsye të ndaleshin; Bizanti i dobësuar sikur i joshte ata për pushtim.
Kur Aleks I Komnenus hypi në fronin e perandorisë bizantine, reformat e tij emergjente, të tilla si përulja para pushtetit të Kishës – një veprim më parë i paimagjinueshëm – u provuan shumë pak të suksesshme për të ndaluar normanët.
Të udhëhequr nga Robert Guiscard dhe djali i tij Bohemund, normanët morën Durrësin pastaj Korfuzin, dhe rrethuan Larisën në Thesali. Aleksi pësoi disa humbje, por e mori veten duke i dhënë ryshfet mbretit gjerman Henry IV që ky t’i sulmonte normanët në Itali, duke i detyruan të përqendroheshin në mbrojtjen e tyre në Itali në vitet 1083-1084.
Besnikëria e Henrit do të ishte shembulli i fundit i kontrollit politik bizantin në gadishullin italian. Rreziku norman përfundoi me vdekjen e Robert Guiscardit më 1085, kombinuar me një fitore bizantine dhe ndihmën veneciane, që e lejoi Bizantin për të rimarrë Ballkanin.
Luftërat midis Normanëve dhe Perandorisë Bizantine u zhvilluan që nga shek. 1040 deri në 1185, kur pushtimi i fundit Norman i Perandorisë Bizantine u zmbraps. Në fund të konfliktit, as normanët dhe as bizantinët nuk mund të mburreshin me shumë fuqi pasi në mesin e shekullit të 13-të luftimet shteruese me fuqitë e tjera i kishin dobësuar të dyja, duke bërë që bizantinët të humbnin Azinë e Vogël ndaj Perandorisë Osmane në shekullin e 14-të, dhe normanët që humbën Sicilinë ndaj Hohenstaufen.
