Sot, një kuti me drithëra Kellogg mund të gjendet pothuajse në çdo kuzhinë në botë. Por pak nga ata që i blejnë e dinë grindjen e ashpër familjare që çoi në lindjen e kësaj marke.
Vëllezërit John Harvey dhe Will Kellogg kanë lindur në Michigan në mesin e shekullit të 19-të dhe kanë pasur një marrëdhënie konkurruese që në fillim. John, më i madhi, u konsiderua fëmija i ndritur i familjes dhe u largua nga shtëpia për të studiuar mjekësi në Nju Jork. Will-i, më i vogli, dyshohej nga familja se kishte inteligjencë të ulët, ndaj vëllai i tij shpesh e keqtrajtonte dhe e godiste.
Kur dy vëllezërit u rritën, John ishte një mjek i suksesshëm me qendrën e tij mjekësore, të quajtur Battle Creek Sanitarium, në Michigan.
Në atë kohë, amerikanët ishin të fiksuar pas lëvizjeve të shëndetshme të zorrëve dhe John ishte në krye të këtij obsesioni. Në Sanitarium presidentët amerikanë dhe figura të tjera të famshme si Thomas Edison, Henry Ford dhe Amelia Earhart iu nënshtruan trajtimeve për të përmirësuar sistemin tretës.
John punësoi Will-in në moshën 20-vjeçare për të marrë përsipër anën e biznesit. Por, duke punuar për vëllain e tij tani, Will vazhdoi të ishte i sjelljes nënçmuar. Sipas Business Insider, ai nuk u lejua të kishte tavolinën e tij, por duhej të ndiqte vëllain e tij me një bllok për të shënuar idetë që i vinin, shkruan abcnews.al.
Kjo do të thotë se ndërsa John ngiste biçikletën e tij, Will duhej të vraponte përkrah tij. Dhe kur Johni shkonte në tualet, Will detyrohej ta shoqëronte me bllokun e tij.
“Will nuk po fliste, por ai e urrente“, tha për Business Insider historiani mjekësor Dr. Howard Markel nga Universiteti i Miçiganit.
Megjithatë, një nga punët e tjera që Johoni i imponoi Uillit do ta çonte atë drejt një suksesi të jashtëzakonshëm.
Në kërkimin e tij për një mëngjes të sigurt dhe të tretshëm, Johni ishte i bindur se nëse kokrrat do të piqeshin në një temperaturë shumë të lartë, sheqernat dhe niseshteja e tyre komplekse do të shpërbëheshin, duke i bërë ato më miqësore me stomakun. Kjo do të thoshte se Uill-it iu desh të kalonte orë të tëra i përkulur mbi një rul dore duke shtypur kokrra. Dhe pikërisht kështu, ai përfundoi me një produkt që tani shitet në të gjithë botën: Thekë gruri.
Më pasi ngriti një punëtori të vogël brenda Sanitariumit dhe filloi të shesë në qeska 300 gram për 15 cent secila. Suksesi ishte i madh.
“Ishte një punë vërtet e madhe, sepse papritmas ju kishit një mëngjes të gatshëm që mund ta nxirrnit nga kutia, të shtonit qumësht dhe ta hani. Edhe baballarët mund të përgatisin mëngjesin tani”, shpjegon Markel.
Por John nuk ishte i interesuar në komercializimin e këtij produkti, duke bërë që Will të inatosej. Dhe kështu, në fillim të viteve 1900, ai filloi të eksperimentonte me një lloj të ri drithërash. Ajo provoi përbërës të ndryshëm, duke përfshirë sheqerin dhe kripën, edhe pse John nuk do t’i pranonte kurrë. Dhe përmes eksperimenteve të vazhdueshme, ai krijoi një produkt tjetër legjendar: Corn Flakes.
Në vitin 1905, pas 25 vitesh punë për vëllain e tij, Uilli i sugjeroi Xhonit t’i shiste pjesën e tij të biznesit. John, në borxh dhe pa disponim për të shkuar në promovimin e grurit, ra dakord.
46-vjeçari Will Kellogg themeloi kompaninë Battle Creek Toasted Cornflake, e njohur tani si Kellogg’s, shkruan abcnews.al.
Will derdhi miliona në fushata reklamuese dhe tërhoqi zemërimin e vëllait të tij kur vendosi emrin Kellogg në kutitë e tij të drithërave.
“John e urrente, që Will po shkonte mirë. Ai e urrente faktin që ishte shpikja e tij. Ai e urrente faktin që po përdorte emrin Kellogg,” shpjegon Markel.
Kështu John themeloi kompaninë Kellogg Toasted Corn Flake në 1908 dhe filloi të shesë versionin e tij të të njëjtit produkt.
Dy vëllezërit kaluan një dekadë në gjykatë, duke ndjekur njëri-tjetrin derisa, në vitin 1917, Will mundi John, kur një gjykatës vendosi që ai të merrte të gjitha paratë që vëllai i tij kishte bërë nga gruri gjatë 10 viteve të fundit.
Por kjo nuk e kënaqi atë. Pas një jete abuzimi, ai u bë i hidhur, paranojak dhe armiqësor. Martesat e tij u prishën, dy nga fëmijët e tij nuk folën më me të. Kur vdiq, në moshën 91-vjeçare, një nga nipërit e tij zbuloi se vdekja e tij ishte një lehtësim.
“Më në fund mori hak, por nuk mundi ta shijonte”, thotë Markeli.
Dy vëllezërit nuk e rregulluan kurrë marrëdhënien e tyre. Kur u takuan, Will gjithmonë këmbënguli që të kishte një person të tretë në dhomë. Në fund të jetës së tij, John i shkroi Will-it një letër, ku shprehte pendimin e tij. Por Uill nuk e mori kurrë, sepse sekretarja e John nuk e dërgoi. “Ajo nuk donte ta dërgonte sepse e bënte John të dukej i dobët,” shpjegon Markel.
Më në fund, Uill e mori letrën në vitin 1948, vite pas vdekjes së Xhonit. Ndërkohë, ai ishte verbuar kështu që dikush duhej t’i lexonte letrën. “Kishte lot dhe stoicizëm të heshtur. Duhet ta ketë prekur thellë”, thotë Markel.
