Kanë qenë pesë përballje mes Spanjës dhe Shqipërisë, të gjitha me fitore iberike. Por duhet të ketë qenë gjashtë. Në dhjetor 1991, La Roja, në atë kohë e stërvitur nga Vicente Miera, mbylli fazën kualifikuese të grupit të tyre për Euro 92 në Suedi kundër Las Águilas, një turne nga i cili ata tashmë ishin eliminuar. Situata politike dhe ekonomike në Shqipëri ishte jashtëzakonisht e tensionuar, menjëherë pas rënies së Perdes së Hekurt. As shqiptarët nuk kishin asgjë në lojë dhe RFEF i kërkoi UEFA-s që të mos luante ndeshjen për të mos rrezikuar lojtarët e tyre.
Miera, i cili javë më parë kishte zëvendësuar Luis Suarez për shkak të rezultateve të dobëta të Kombëtares, e përqendroi ekipin. Ekspedita spanjolle e priste takimin sikur do të ndodhte një apokalips bërthamor: i pajisur me një sasi të madhe ushqimesh dhe materialesh për shkak të mungesës së besimit ndaj kushteve sanitare në Shqipëri. Por më në fund UEFA vendosi të anulojë ndeshjen.
Shqipëria protestoi dhe kërkoi një datë të re për të përmbushur angazhimin ndaj tifozëve të saj, pasi mijëra prej tyre kishin blerë tashmë biletat për ndeshjen. Në fund, organi më i lartë evropian u çlirua nga problemi duke kompensuar Federatën Ballkanike me 5 milionë peseta të vjetra (rreth 30 mijë euro me kursin e këmbimit).
Dhe për paratë, më të pista, do të flitej sërish një vit e disa muaj më vonë, në shtator të vitit 1993. Zhurma kishte bërë sërish çift spanjollët dhe shqiptarët në një kualifikim, këtë herë për Kupën e Botës në Shtetet e Bashkuara. La Roja kishte nevojë të fitonte me disa gola diferencë dhe, siç u publikua më pas në shtypin e vendit ballkanik, një ndërmjetës që hynte në kartën e skuadrës i ofroi Federatës Spanjolle blerjen e mundshme të ndeshjes. “Ne jemi të gjithë të çmendur,” iu përgjigj presidenti i atëhershëm Ángel María Villar për insinuatën, gjithmonë sipas arkivit të gazetës.
Javier Clemente drejtoi atë skuadër që fitoi në fakt 1-5 me një hat-trick të Julio Salinas në atë që ishte dhe është ende fitorja më e madhe që Shqipëria ka marrë në shtëpi gjatë gjithë historisë së saj. Gazetat e Tiranës spekuluan për disa ditë për diçka që nuk shkonte dhe madje kërkuan hetim nga UEFA, por asgjë tjetër nuk doli.
Nervión, ‘Querétaro’ tjetër i Buitre
Nga rezultatet mes Spanjës dhe Shqipërisë, bie në sy një 9-0 e 19 dhjetorit 1990, po ashtu në rrugën drejt atij Euro 92, që është turneu i fundit madhor që La Roja ka munguar. Ajo u luajt në Ramón Sánchez-Pizjuán dhe Emilio Butragueño arriti një poker golash, shumë më të panjohur se ai i Querétaro kundër Danimarkës (1-5) në raundin e 16-të të Kupës së Botës në Meksikë-86. Ata, meqë ra fjala, ishin golat e fundit që El Buitre do të shënonte me La Roja, ndonëse luajti ndërkombëtarisht edhe dy vite të tjera, deri në fund të vitit 1992. Në total, gjeniu madrilen luajti 69 ndeshje për Spanjën, në të cilat shënoi. 26 gola./kb
