Hiti i errët i Robert Zemeckis-it me set hollivudian bën një tranzicion të qetë në skenë në një turmë muzikore tepër argëtuese dhe të këndshme
Benjamin Lee
Ashtu si antiheroinat e saj në duel, Vdekja bëhet refuzon të vdesë. Mund të mos ketë të njëjtën ngjitje ose, në mënyrë të padrejtë, respekt si ai që u është dhënë disa prej bashkëmoshatarëve të saj të komedisë së viteve ’90, por gjithsesi mbetet në periferi, me homazhe ose kostume të Halloween-it ose krahasime me yjet e Real Housewives ose, së fundmi, ngjashmëri me The Substance (është filmi pafundësisht më i mirë).
Temat, ankthet e plakjes dhe pamundësia mizore e standardeve të bukurisë, gjithashtu nuk do të zhduken kurrë – nëse diçka tjetër, ato janë bërë më qendrore – dhe kështu një lloj ri-imagjinimi është ndjerë i pashmangshëm për një kohë (kanë qarkulluar thashethemet për një ribërje për vite me radhë). Ajo tregon se një rilindje në Broadway do të vinte më pas, me shiritin transportues të përshtatjeve nga ekrani në skenë që refuzon të ngadalësojë dhe humorin e pacipë teatrale të origjinalit që e bën atë një përshtatje të përsosur. Suksesi ishte shumë më pak i pashmangshëm edhe pse duke pasur parasysh cilësinë e shumë shembujve që erdhën përpara tij, nga Pretty Woman te znj. Doubtfire te, çuditërisht, Propozimi i pahijshëm.
Por, pas një xhiroje fillestare të zhurmshme në Çikago, Vdekja bëhet e saj është rilindur në Broadway si një hit emocionues dhe argëtues, një lloj blloku i madh, që mund të shihet duke u ngjitur për një kohë të gjatë (para hapjes, Shitjet e biletave ishin të tilla që tashmë mori një zgjatje deri në fund të verës së ardhshme).
Komploti, i zgjatur mjeshtërisht nga 104 në 135 minuta, ndjek rivalitetin e gjatë midis yllit të padurueshëm të skenës dhe ekranit, Madeline (kryesore e Broadway-t, Megan Hilty) dhe shoqes së saj më të madhe shkrimtare Helen (Jennifer Simard). Ashtu si filmi, ai hapet në një muzikal shumë të varfër që Madeline po kryeson (i riemërtuar nga Songbird në Me, Unë, Unë!) dhe momenti kur Madeline më pas vjedh të fejuarin e Helenit, Ernest (Christopher Sieber) që mund të vjedhë lehtësisht. Më pas hidhet përpara pasi karriera e Madeline është po aq e prishur (ajo tani po shet krem për fytyrën në reklama informative) sa martesa e saj. Pasi takon përsëri një Helen hakmarrëse, tani zhgënjyese më magjepsëse se ajo, ajo gjen në një farë mënyre rrugën e saj drejt Viola Van Horn misterioze (Michelle Williams e Destiny’s Child) dhe i bëhet një ofertë që nuk mund ta refuzojë…
Alkimia sfiduese e moshës që ajo konsumon – ngjyra e saj vjollcë shfaqet në mënyrë joshëse gjatë pjesës më të madhe të shfaqjes – ofron një ngritje të nevojshme, fjalë për fjalë, por më pas e vendos atë në një luftë të gjatë dhe të ashpër deri në vdekje me Helenën, e cila gjithashtu ka marrë i njëjti ilaç, edhe pse asnjëri prej tyre nuk mund të vdesë.
Ajo që e bëri filmin më të dukshëm për një audiencë më të gjerë, më të drejtë, në atë kohë ishte përdorimi i tij pionier i CG, mjaft mbresëlënës për t’i marrë filmit një Oscar për efektet më të mira vizuale. Përkthimi i ndryshimeve drastike në pamjen fizike dhe i shumë grindjeve që sfidojnë fizikën – çdo qafë e thyer, shtyllë e përkulur dhe bark me armë gjahu – në skenë nuk do të ishte kurrë e lehtë, por përmes një përzierjeje të mrekullueshme të mashtrimeve të zgjuara dhe disa koreografive me vetëdije pa kuptim. funksionon shumë më mirë nga ç’mund të kishim frikë (një rënie në mënyrë qesharake poshtë yjeve dhe një absurde përleshja mes dy interpretuesve të marifeteve mezi të maskuar janë të dy memecë të çmendur).
Gropat e shumta në rrugë nga rishikimi klasik i VHS deri tek skena muzikore që siguron turistë, gjithashtu janë shmangur kryesisht. Për një, numrat janë më elektrikë se sa priren të jenë në këtë nënzhanër specifik (madje edhe Tootsie, një nga transferimet më të suksesshme, nuk mund të mblidhte një këngë të vetme të paharrueshme). Tekstet, nga Julia Mattison dhe Noel Carey, janë po aq të mprehta dhe të mbrapshta sa libri, nga shkrimtari i vjetër televiziv Marco Pennette, dhe ka një rrotullim të mirëpërdorur të përsëritur në partiturën e lavdishme të Alan Silvestrit, ngjitur me Elfman nga origjinali. Kjo egërsi në veçanti është një lehtësim tjetër, duke pasur parasysh se sa të zhveshura mund të bëhen shpesh këto gjëra. Mean Girls e kthyen Regina George nga ngacmuese në vajzë, Bodyguard e ktheu motrën e Rachel nga zuzar në viktimë dhe raportet sugjerojnë se shfaqja e ardhshme e The Devil Wears Prada zvogëlon neverinë e Mirandës. Nuk ka një ëmbëlsi të tillë këtu me të dyja gratë që sillen tmerrësisht gjatë gjithë kohës dhe madje edhe kur një këngë e fundit kërcënon ta shkrijë atë në një histori miqësie, kjo është vetëm sepse këto të dyja janë po aq të pakëndshme sa të dyja.
Bari u ngrit lart nga performancat në film – Meryl Streep, Goldie Hawn, Bruce Willis dhe Isabella Rossellini duke gozhduar gjymtyrët e saj plot fyt pa u zhytur në pantomimë – dhe ata kryesisht takohen mirë këtu. Hilty e kapërcen krye dhe vazhdon, me një zë të madh dhe plot lulëzim që pason dhe ndërsa ajo është interpretuesja më e sprovuar dhe e shfajëson veten në mënyrë fantastike, është Simard ai që e vjedh atë me një ton më të zhurmshëm, por edhe më të zhurmshëm që i jep shfaqjes momentet më qesharake. E vetmja zhgënjim është Williams, zëri i të cilit është padyshim mjaft i fuqishëm, por si aktore, ajo është paksa e ndrydhur, e tepërt e shqiptuar dhe kurrë nuk është aq e lirshme dhe sensuale fizikisht sa ishte Rosellini apo kërcimtarët rreth saj në skenë tani.
Është një notë e rrallë e turpshme në një këndvështrim tjetër të nivelit të lartë, i transformuar në mënyrë ekstravagante në skenë, një jetë e re më se e merituar.
