Trolling populist lulëzon me oksigjenin e publicitetit. Na takon të gjithëve – mediave dhe votuesve – të fillojmë të shikojmë larg
Andy Beckett
Edhe më shumë se format e tjera të politikës, populizmi ka nevojë për një audiencë. Politikanët populistë duan të jenë personalitete të famshme, të bëjnë pretendime dhe premtime që tërheqin vëmendjen, të krijojnë mite të reja kombëtare. Ashtu si argëtues të tjerë ambicioz, por më pak ideologjikë, ata duan që akti i tyre të vërehet gjerësisht dhe pastaj të kërkohet vazhdimisht. Pa një audiencë të hapur, populizmi mund të duket thjesht i çuditshëm dhe i thjeshtuar – pak i ndryshëm nga lëvizjet e skajshme politike në shekuj.
Në Britani, SHBA dhe shumë demokraci të tjera nga India në Argjentinë, varianti aktual mbizotërues i populizmit është i djathtë dhe shumica e audiencës së tij të synuar janë mediat e djathta. Komentuesve konservatorë, reporterëve dhe intelektualëve publikë u kërkohet vazhdimisht të përforcojnë mesazhet e populizmit dhe të ndihmojnë në ruajtjen e profileve publike të figurave të tij udhëheqëse. Me vetëm pesë deputetë të Reformës në Mbretërinë e Bashkuar, Nigel Farage ka nevojë për shtypin konservator – ashtu siç i nevojitet shtypi konservator, me politikën e djathtë në Britani përndryshe në një baticë të ulët.
Megjithatë, populizmi përfiton edhe nga gazetarët që mendojnë se janë neutralë apo edhe armiqësorë ndaj tij. Për të paktën një dekadë, që nga fillimi i fushatës së referendumit për Brexit dhe kandidimi i parë i suksesshëm i Donald Trump për president, shumë vëzhgues politikë të qendrës dhe të majtë kanë qenë të magjepsur nga ringjallja transatlantike e populizmit. Nga BBC tek Financial Times, New Statesman deri në këtë gazetë, media ka intervistuar në mënyrë shteruese votuesit populistë, ka raportuar pa frymë mbi përparimet elektorale të populizmit, ka analizuar imtësisht postimet e Trump, Farage dhe Elon Musk në mediat sociale dhe kanë spekuluar për lëvizjet e tyre të ardhshme.
Me Reformën në Mbretërinë e Bashkuar afër arritjes së Laburistëve dhe Konservatorëve në sondazhe, dhe Trump gati të marrë sërish detyrën, është e vështirë të argumentohet se ky mbulim ka qenë i pajustifikuar. Por për kundërshtarët e populizmit të djathtë, ai ka qenë gjithashtu politikisht katastrofik. Preokupimet e populizmit tani formësojnë politikën në Britani dhe shumë më gjerë, duke shtypur interesin për çështje vendimtare si kriza klimatike dhe duke i shtyrë partitë kryesore në të djathtë.
Madje edhe populistët më ekstremë paraqiten gjithnjë e më shumë nga media si pjesë legjitime ose të pashmangshme të peizazhit politik – një proces normalizimi i aplikuar rrallë, për të mos thënë ndonjëherë, për të majtën radikale. Javën e kaluar, prezantuesja veterane e BBC-së, Nicky Campbell, jo zakonisht dikush për të reklamuar figurat politike, prezantoi një diskutim nëse Musk duhet të ketë një rol në politikën tonë duke e quajtur atë “një nga njerëzit më të rëndësishëm në planet”. Përshkrime të tilla vetëpërmbushëse duhet të kënaqin vetë njeriun.
A mund të ketë mënyra më të mira, më pak kundërproduktive për gazetarët liberalë për të mbuluar populizmin? Duhet të jetë një temë e shkëlqyer për shqyrtim kritik. Shpesh plot kontradikta, i varur nga premtimet e tepërta dhe me një histori të tmerrshme ose inekzistente të qeverisjes reale, populizmi ofron kaq shumë fusha për hetim. Manifesti i fundit zgjedhor i Reformës në Mbretërinë e Bashkuar, për shembull, u zotua të “ulë taksat” dhe “të riparojë shërbimet tona publike të prishura”, të prezantojë “policimin me tolerancë zero” ndaj “të gjithë krimit dhe sjelljeve antisociale” dhe t’i japë fund “shpërdorimit të qeverisë”. Politika të tilla jashtëzakonisht ambicioze duhet t’i nënshtrohen të njëjtave pyetje skeptike si programi më modest i Laburistëve.
Votuesit populistë gjithashtu mund të trajtohen me më pak nderim. Pakënaqësia e tyre dhe kuptimi i gjendjes së vendit nuk është unike, por ndahet nga shumë mbështetës të të gjitha partive. Qendrat e Brexit nuk janë të vetmet vende në Britani me probleme të thella sociale dhe ekonomike. As votuesit populistë nuk janë domosdoshmërisht rebelë të përkushtuar kundër status quo-së që portretizojnë mediat. Shumë prej tyre janë joshur periodikisht nga partitë tradicionale, pasi rritja e mbështetjes së Laburistëve dhe Konservatorëve në zgjedhjet e 2017 dhe 2019, respektivisht – të cilat ishin kryesisht në kurriz të Ukip-it dhe partisë Brexit – e bënë të qartë.
Gazetarët liberalë mund të mendojnë gjithashtu më me kujdes se kur duhet t’u japin publicitet populistëve. Vetëm për shkak se ritmi maniak dhe retorika melodramatike e populizmit përshtaten në mënyrë të përkryer me kërkesën e pamëshirshme të lajmeve dixhitale për përmbajtje, kjo nuk do të thotë që gazetarët duhet të raportojnë çdo provokim, mburrje apo kërcënim populist. Shpesh, këto momente politike janë të paktën po aq të menaxhuara nga skena dhe të zbrazëta sa njoftimet e partive tradicionale, të cilat media ndonjëherë me të drejtë i shpërfill ose i trajton me përbuzje.
