*Nga Antonio Galdo
Jetë pezull dhe Covid-19
Nuk e dimë se çfarë na pret nesër, dhe as nuk duam ta imagjinojmë. Kujtimet e së kaluarës nuk na magjepsin dhe nuk qetësojnë plagët e përditshme. Dhe madje, e tashmja, e tashmja e përjetshme në të cilën jemi mësuar të jetojmë, duket e zbrazur nga kuptimi. Rutinë mekanike, impulse zero dhe dëshira zero. Thjesht një fije, jeta që vazhdon gjithsesi, për të cilën mbetemi të lidhur. Pezulluar.
Vështirësitë dhe Covid
Të gjithë ne, nga më të qetët tek ata të pavendosurit kronik, jemi krijesa zakonesh dhe madje pasiguria është pjesë e këtij profili njerëzish. Kemi pothuajse automatizim mekanik që ka të bëjë me stilin e jetës, mënyrën e të menduarit, qasjen ndaj realitetit. Covid-19 e pastroi këtë tryezë dhe na hodhi në një tokë të panjohur, ku të gjitha jetët janë pezulluar. I vetmi ngushëllim që gjejmë, është në përpjekjen e përgjithshme për të hedhur poshtë efektin e pezullimit me fraza klishe. “Do të kalojë. Më duhet kohë. Asgjë nuk do të jetë më si më parë”… Të gjitha konceptet që janë pjesë e një leksiku mjaft banal, mbrojtës, retorik. Pse në fakt të mos përpiqesh të marrësh disa mundësi nga kjo gjendje pezullimi? Pse të mos e konsideroni atë një mundësi për ndryshim dhe jo një mënyrë për të ngecur në moçal?
Do të filloja nga një poezi e bukur dhe e shkurtër nga Jorge Luis Borges:
“Isha i dashur dhe i varur në një kryq
piva kupën deri në llum
sytë e mi panë ata që injoronin:
natën dhe yjet:
Jeta pezull mund ta bëjë këtë: të na shtyni të shohim diçka të re. Edhe diçka që na kishte shpëtuar, si nata dhe yjet e poezisë së Borges. Dhe mund ta bëjë rreth tre foljeve: rizbuloni, rimendoni dhe rindërtoni.
Teknologjia Coronavirus
Një nevojë e re, për shembull, po na çon drejt formave gjithnjë e më të rralla të kontaktit fizik, siç është puna inteligjente. Prandaj edhe një rrëfim tjetër mbi cilësinë e teknologjisë dhe mënyrën se si ajo na ndihmon për të zgjidhur ndonjë problem, madje edhe më seriozin. E mundshme, por është ana tjetër e medaljes. Ky distancim nga momenti kur zgjohemi, deri kur jemi para një PC për të punuar derisa të kthehemi në shtrat për të fjetur, shoqërohet gjithashtu nga një nostalgji e madhe për marrëdhëniet fizike. Nuk është keqardhje, apo vajtim. Është mundësia shumë konkrete e rizbulimit të vlerës unike të fizikalitetit. Një puthje, një përkëdhelje, një përqafim. Asnjë makinë nuk mund të zërë kurrë vendin e këtyre gjesteve dhe asnjë njeri i arsyeshëm nuk mund të bëjë pa to me vazhdimësinë e duhur. Duket si një deklaratë e parëndësishme, por është ajo që kishim humbur dhe tani mund të rifillojmë.
Covid, rikuperimi psikologjik
Jeta në Covid-19 ngadalësohet. Në axhendën e tij ka përparësi të tjera përveç të parës: nuk ka më nevojë për të jetuar në centrifugën e punë-kohë liri-punë që çon në zbrazjen e marrëdhënieve njerëzore, për t’i varfëruar ato. Ka diçka për të cilën ia vlen të reflektosh, dhe këto janë përparësitë. A është më e rëndësishme darka e fundvitit me një udhëtim ekzotik nga i cili duhet të heqim dorë, apo kënaqësia e rimendimit të ngrohtësisë së bashkësisë së vogël familjare? Çfarë vjen së pari: mirëqenia e brendshme apo pema e rrethuar me dhurata? Kur të mbarojë pandemia, ka shumë të ngjarë që gjithçka të kthehet siç ishte më parë, madje edhe liturgjia e mënyrës sonë të festimit të përvjetorëve. Por nëse kemi pasur aftësinë të rimendojmë axhendën e jetës, përparësitë e saj, atëherë po, diçka shumë e rëndësishme do të ketë ndryshuar.
Rindërtimi
Jemi veteranë të ciklit të gjatë të egos. Unë, unë, unë… Sikur të mos kishte asgjë tjetër dhe sikur e gjithë ekzistenca jonë të rrotullohej rreth magnetit të egoizmit dhe narcizmit. Jemi fryrë, dhe tani për të rindërtuar atë që është bërë rrënoja ose hi, duhet të shfryjmë dhe të kthehemi te Ne. Me vetëdijen se disa gjëra, të tilla si mposhtja e koronavirusit ose trajtimi i çështjes së ngrohjes globale dhe një zhvendosje e paradigmës drejt qëndrueshmërisë, mund të bëhen vetëm së bashku. A do të mbahet kjo vetëdije pasi të jemi jashtë perimetrit të jetës së pezulluar? Askush nuk mund të thotë, por sigurisht që do të kemi pasur një shans të madh. Shpresojmë se do të kemi mundur të mos e shpenzojmë kot.
*Antonio Galdo është shkrimtar dhe gazetar në Itali
Përgatiti: L. Veizi/ Burimi: tgcom24.mediaset.it
