Ushtarët në pikën e kontrollit kontrolluan me kujdes pasaportat tona, më pas na e bënë me dorë. Ne ishim brenda në territorit të godinës që përdorej si seli e rezistencës kundër pushtimit rus. Telat me gjemba, minat dhe montimet e mitralozit rrethojnë ndërtesën. Ushtarë të armatosur rëndë ishin kudo, personi që do të takoja ishte një burrë me të cilin kisha folur. Kremlini do të donte të shihte Volodymyr Zelensky të vdekur dhe qeverinë e tij të zëvendësohej me një regjim kukull të instaluar nga Moska. Por gjatë 50 ditëve të kësaj lufte, rezistenca e Ukrainës ka mahnitur botën.
I kaluam pajisjet tona nëpër dy grupe detektorësh metalikë dhe u futëm brenda. Pastaj u futëm në disa korridore të gjatë, me thasë rëre të grumbulluara çdo disa metra. Një vrimë e vogël ishte lënë në grumbull afër majës, përmes së cilës mund të futej gryka e një pushke sulmi. Një ndihmës i Presidentit na çoi te një derë me një pllakë bronzi mbi të, ku lexohej ‘Dhoma e Situatave’, në ukrainisht. Brenda, dhoma duket moderne, me ekrane gjigante plazma që mbulojnë muret dhe karrige zyre në modë me rrota me mbështetëse ergonomike. Por kishte një problem. Intervistimi i njerëzve të ulur në karrige me rrota mund të jetë i ndërlikuar. Të humbur në përgjigjet e tyre ndaj pyetjeve, ata priren të zhvendosen nga njëra anë në tjetrën, për shkak të rrotave, raporton BBC.
Kështu që ne i kërkuam ndihmësit të presidentit karrige pa rrota. “Umm,” thotë ai, “Unë do të shikoj.” Ai u largua nga Dhoma e Situatës dhe u kthye me dy karrige që dukeshin mjaft të vjetra, të gjitha prej druri kafe me ndenjëse me modele. “Kjo do të duket si mashtrim,” them unë. Ndërkohë, shefi i kabinetit të presidentit sqaroi; “Jo, kjo nuk do të ndodhë. Karrigia duket shumë e modës së vjetër në këtë dhomë me kompjuterë modernë dhe ekrane plazma. Ne po përpiqemi të projektojmë një imazh modern këtu”, tha ai. Diskutimi mbi karriget më tërhoqi vëmendje shumë për Ukrainën moderne. Që nga fundi i Luftës së Ftohtë, një popullatë e gjallë dhe e re ka parë Perëndimin për ndikimet e saj. Fluturimet e lira të Ryanair në Evropën Perëndimore krijuan mundësi të reja. Kjo administratë donte që ne të dinim se ata ishin informalë, të ndryshëm, të gatshëm për të folur.
Më pas dëgjova disa hapa duke zbritur në korridor. Dy ushtarë hynë në dhomë dhe pas tyre ishte presidenti. Ndërsa përshëndeteshim, një ndihmës i dha një telefon. Mbi të ishte një mesazh me tekst nga Franca. “A është Emmanuel?” e pyeti ai ndihmësin? “Po,” erdhi përgjigja. “Ne kemi një lidhje dhe më merr në telefon gjatë gjithë kohës”, më thotë presidenti. “A të shqetëson nëse i bëj një telefonatë të shpejtë?”
“Absolutisht!” i them unë, i habitur që më pyeti nëse duhet të thërriste apo jo presidentin e Francës, apo ta merrte më vonë. Por kjo është pjesë e masës së Volodymyr Zelensky, një dashuri dhe hijeshi që vjen kaq natyrshëm. Megjithatë, kishte raste gjatë orës tjetër kur mund të them se ishte i zemëruar dhe i mërzitur: kur kujtonte se kishte vizituar qytetin Bucha, rreth 25 km (16 milje) në veri-perëndim të Kievit qendror, që forcat ruse e kishin pushtuar për disa javë. Pasi ata u tërhoqën, një varr masiv u zbulua pranë një kishe ku kishte trupa të shtrirë në rrugë.
E pyeta nëse besonte se Vladimir Putin është një kriminel lufte, ndërsa përgjigja e tij ishte se ‘kushdo që kishte lidhje me ushtrinë ruse dhe zotërinjtë e tyre civilë, ishin kriminelë lufte’. “Duke pasur parasysh gjithçka që ka ndodhur, a do të mund të uleshit rreth një tavoline bisedimesh me këta njerëz dhe të bisedoni për paqen?” e pyeta unë. “Dritarja e mundësive po largohet,” u përgjigj ai, duke treguar mizoritë në Bucha dhe Borodyanka si shtytësin kryesor të këtij mendimi.
Zelensky është natyrisht, një ish-komedian dhe aktor. Por gjatë orës që isha me të, pashë një burrë të rraskapitur mendërisht dhe me dhimbje të thellë për trajtimin e njerëzve të tij. Një njeri që është krahasuar me Churchillin dhe që shumë do ta kujtojnë për udhëheqjen e tij gjatë ditëve të errëta të luftës.
