Sot ankohemi për taksat që duhet të paguajmë? Ne mund të ngushëllojmë veten duke menduar se gjatë shekujve gjithçka është taksuar: mjekra, dritaret, beqaria dhe madje edhe të qenit vejushë.
Nuk ka asgjë të sigurt në botë përveç vdekjes dhe taksave, tha Benjamin Franklin. Thënia është ende shumë e rëndësishme. Gjithashtu sepse taksat, dje si sot, janë thelbësore për të drejtuar makinën shtetërore dhe për të garantuar shërbimet ndaj qytetarëve.
Çështja është se ndonjëherë sundimtarët tërhiqen. Aq sa gjatë shekujve nuk kanë munguar shembujt e nderimeve vërtet të çuditshme dhe të çuditshme.
Një Vespasian Romak: Tualetet janë emëruar pas perandorit Vespasian, i cili i pari kishte idenë e taksimit të grumbullimit të urinës për përdorim “industrial”. Taksimi romak ishte në fakt mjaft i drejtë. Megjithatë, ajo u përkeqësua me reformën e rëndë të Dioklecianit (shek. III pas Krishtit).
STILI ROMAK. Për çdo territor të pushtuar, për shembull, Roma kërkonte pagimin e një takse të tepruar, nëse banorët e saj nuk dorëzoheshin paqësisht. Por kjo nuk ishte e gjitha. Gjatë punës së tij moralizuese, Augusti (27 p.e.s.-14 pas Krishtit) vendosi një taksë për senatorët që nuk ishin martuar ende, me qëllim ruajtjen e institucionit të familjes.
Perandori Vespasian, më shumë se gjysmë shekulli më vonë, mendoi në vend të kësaj të mbushte arkën e shtetit me taksën mbi urinën, të mbledhur dhe të përdorur nga prodhuesit e lëkurës në tualetet publike.
Gratë në mesjetë nuk kishin të drejta. Ato që dolën më keq ishin gra me status më të ulët, më shumë subjekt abuzimi dhe të lindura me vokacionin për t’u martuar (ose për të votuar).
MESJETA. Me zhvillimin e sistemit feudal, në Evropë ne përfunduam duke paguar taksa për gjithçka, sipas gjykimit dhe kënaqësisë së zotërve dhe feudalëve. Fermerët paguanin detyrime për prerjen e barit (erbatico) dhe drurit, për ujitjen e kafshëve ose për nxjerrjen e ujit nga burimet, për mbledhjen e lisave dhe frutave dhe për kalimin e urave (pontatike).
Madje keni paguar edhe për peshkimin e bretkosave në pellgje dhe për peshqit në ujë të freskët ose të kripur, si dhe për ndalimin në brigjet e lumenjve dhe liqeneve. Megjithatë, të ardhurat më të rëndësishme vinin përmes të ashtuquajturit focatico, taksa mbi shtëpinë që çdo familje zotëronte për veglat e gatimit dhe falsifikimit, dhe imbodato, taksa që paguante i gjithë komuniteti në bazë të produkteve bujqësore që zotëronte.
E VEJE (VOGEL) E Gëzuar. Një nga taksat më kurioze u prezantua nga Spanja në shekullin e 14-të, në kulmin e luftërave midis spanjollëve dhe myslimanëve për pushtimin e gadishullit Iberik. Në atë kohë, të vejave u kërkohej të paguanin një taksë prej dy maravedish (rreth 35 euro) nëse vendosnin të rimartoheshin brenda 12 muajve të parë pas vdekjes së burrit të tyre.
Më në fund, pasi u rimartuan, rrezikuan të shiteshin si shërbëtorë së bashku me bashkëshorten e re, nëse rastësisht do të zbulohej se burri i tyre i parë ishte ende gjallë (lajmi që vinte nga Toka e Shenjtë nuk ishte kurrë i sigurt). Burrat përjashtoheshin nga taksa për martesat e dyta.
PARUKA IME, SA ME KONTON… Mes shekujve 17 dhe 18, paruka ishte mbretëresha e look-ut në Itali, Francë dhe Angli.
Derisa kryeministri William Pitt, në vitin 1795, vendosi të vendosë një taksë për pluhurin e parukës, si për shkak të mungesës së miellit me të cilin prodhohej, ashtu edhe për shkak të nevojës për të mbledhur para.
Kryesuesi i protestës kundër këtij homazhi ishte Duka i Bedford-it, i cili braktisi paruket për një model flokësh natyral, me një ndarje anësore të fiksuar me dyll flokësh dhe ftoi miqtë e tij fisnikë të bënin të njëjtën gjë. Paruket u zhdukën shpejt nga përdorimi i zakonshëm dhe u transferuan vetëm në mjedise të caktuara gjyqësore ose gjykata.
NË FTOHTË DHE ERRËSIRË. Në Poloninë e shekullit të 18-të, taksa më e urryer ishte ajo mbi vatrat e shtëpive, thelbësore për t’i mbijetuar të ftohtit të Lindjes. Në fakt, banorët e qyteteve dhe fshatrave paguanin një shumë të caktuar parash për çdo oxhak që zotëronin.
Shumë fjalë për fjalë mbyllën oxhaqet e tyre, duke përfunduar kështu duke i mbushur shtëpitë e tyre me tym. Dhe duke shkaktuar shumëfishimin e rasteve të helmimit nga monoksidi i karbonit dhe dëmtimeve brenda ndërtesave.
Në të njëjtat vite, taksa mbi dyert dhe dritaret u shfaq në Evropë: sa më e madhe të jetë sasia e dritës dhe ajrit që hyn në shtëpi, aq më e lartë është shuma për t’u paguar. Reagimi i taksapaguesve ishte i menjëhershëm, pasi ata filluan të gërmojnë dritaret më pak të dobishme në çdo pjesë të Evropës.
CELIBUS DHE MJEKROR. Cari i Rusisë Pjetri i Madh (1672-1725) ftoi oficerët e tij dhe punonjësit e gjykatës të prisnin mjekrën, emblemën e kulturës ortodokse (sipas besimit, kushdo që nuk mbante një të tillë ishte një fyerje ndaj Zotit). Në vend të kësaj, ai vendosi një taksë për këdo që vazhdonte të kishte mjekër. Si faturë pagese, ju dha një kupon bakri për ta mbajtur gjithmonë me vete. Kushdo që gjendej pa të do t’i pritej mjekra menjëherë.
Beqarët, nën diktaturën fashiste, nuk ia dolën më mirë se rusët mjekrorë: në Itali, duke filluar nga viti 1927, u vendos taksa e famshme e beqarisë (e cila kujtonte taksën me të njëjtin emër të Augustit, jo çuditërisht e admiruar shumë nga Musolini): ideologjia e regjimit, në fakt, lartësonte martesën dhe pasardhësit e shumtë si kërkesa për madhështinë e një kombi.
Marrë nga një artikull i Arianna Pescini botuar në Focus Storia
