Në Liverpool dhe Birmingham, makinat e festave janë ndezur, ndërkohë që debati gjaknxehtë mungon në rendin e ditës
John Harris
Nëse një nga imazhet më të paharrueshme të një konference partie është e duarve rreth fytit të njeriut, diçka me siguri ka shkuar shumë keq. Të hënën e kaluar, në ditën e dytë të tubimit të laburistëve në Liverpool, ishte: ndërsa dy aktivistë nga grupi i fushatës Rezistenca Klimatike ndërprenë fjalimin e Rachel Reeves, pasoi 45 sekonda paniku, në të cilin protestuesi më i zëshëm – i cili vendosi të qëndrojë. anonim, edhe pse shpejt u emërua nga Daily Mail – u grumbullua dhunshëm në mënyrën më të zymtë që mund të imagjinohet.
Nuk jam i sigurt nëse shëmtia e asaj që ndodhi vërtet u regjistrua, por pamjet e bëjnë të qartë. “Ne ende po i shesim armë Izraelit,” bërtet protestuesi. “Mendova se po votonim për ndryshim, Rachel. Prishja e klimës është në pragun tonë.” Ai lëshon disa fjalë të tjera, por ato janë të humbura në atë që ndodh më pas: një trokitje e papritur në dysheme, e ndjekur me shpejtësi nga njëra dorë që rrotullohet rreth qafës së tij deri në pikën që duket sikur mund të mbytet, përpara një tjetër. dora i afrohet për një moment për ta mbytur nga përpara.
Kamera i drejtohet kancelares, duke u përpjekur të ndikojë në një ajër kontrolli të patrazuar, por që duket nervoz. Dhe pastaj vjen linja e saj e madhe. Ajo thotë: “Kjo është një parti e ndryshuar laburiste. Një parti Laburiste që përfaqëson njerëzit që punojnë, jo një parti proteste.”
Kur diçka e ngjashme ndodhi gjatë fjalimit të Keir Starmer-it – këtë herë, protesta ishte e qartë për vrasjen e fëmijëve palestinezë – ai ndoqi pothuajse të njëjtin skenar. “Ky djalosh padyshim ka një leje për konferencën e 2019,” tha ai. “Ne kemi ndryshuar partinë.” Një shpërthim i të qeshurës së tij shumë të papërshtatshme erdhi me gjuhën e trupit që padyshim kishte për qëllim të përçonte një përbuzje të madhe. Më vonë doli se 18-vjeçari 18-vjeçar, Daniel Riley, ishte bashkuar me Laburistët në vitin 2022, duke miratuar “një forcë më të moderuar që mund të fitonte zgjedhjet”. Megjithatë, që atëherë ai ishte shtyrë në dëshpërim, kryesisht nga përgjigjet e udhëheqjes ndaj sulmit në Gaza.
Shkova në Liverpool javën e kaluar dhe ndjeva një ndjenjë shumë të njohur çorientimi. Nuk ka asgjë tjetër në kulturën tonë si rituali modern i konferencës, veçanërisht kur ai organizohet nga partia e qeverisë: një mungesë e plotë e dritës natyrore, mijëra burra të veshur me kostume blu të errët, fjalime, rëndësia e të cilëve për çdo gjë zhduket pothuajse sapo ato shpërndahen dhe lloji i nuhatjes dërrmuese të ndikimit të korporatës që çoi në mbledhjen e Laburistëve u quajt me shpejtësi “Davos on the Mersey”.
Të ndërthurura nga ajo që ndodh, sigurisht që ia vlejnë diskutimet e temave shumë të rëndësishme dhe një shans për deputetët, këshilltarët dhe aktivistët e partisë për të ndarë idetë. Por pak e çmuar nga kjo bën rrugën e saj në plan të parë. Në vend të kësaj, ajo që i përcakton këto ngjarje – sigurisht në mendjet e publikut – është një përzierje pothuajse unike e mërzisë dhe absurditetit.
Shembulli im i preferuar është konventa e ministrave të kabinetit të ulur në grup dhe duke parë fjalimin e kryeministrit në pamje të plotë të kamerave, të cilat kapin të gjitha të qeshurat e tyre të detyruara dhe duartrokitjet e tepërta, së bashku me çdo dridhje shqetësimi: gjërat e duhura të Bashkimit Sovjetik dhe një nga ato praktika që të gjithë të përfshirët e dinë se janë krejtësisht qesharake edhe pse ata luajnë me dëshirë.
Në këtë kuptim, ato dy ndërprerje bënë punën e tyre, duke dhënë shkurtimisht një injeksion të mospajtimit dhe njerëzimit të papërpunuar që ose u mbajt jashtë ose u menaxhua larg skenës. Edhe nëse protestuesit duhej të dëboheshin, unë mund të imagjinoj përgjigje më dinjitoze nga Starmer dhe Reeves. “Unë e kuptoj plotësisht se ju dëshironi veprim klimatik dhe paqe në Lindjen e Mesme, por duhet të mendoni për një minutë dhe të mbështesni një qeveri që punon për të dyja këto gjëra”, ose disa të tilla.
Ata madje mund të kishin marrë opsionin e modës së vjetër për t’i lënë protestuesit të shprehnin pikat e tyre dhe më pas të përgjigjeshin. Fakti që kjo duket si një pikë e çuditshme për t’u theksuar është dëshmi se sa pashpresë e ngurtë dhe formule është rrjedha politike kryesore tani – e cila, në një botë të mbushur me një përzierje shumë moderne pasioni dhe cinizmi, është pjesë e arsyes pse nuk është më. lidh.
Mbani mend: ne sapo kemi kaluar një zgjedhje në të cilën dy partitë kryesore morën pjesën e tyre më të ulët të votave të kombinuara ndonjëherë. A qëndron vërtet përgjigjja për këtë në marrëzi të tilla anakronike si fjalimet e liderëve një orë, dhe ngjarjet që mbërrijnë në vendet me fat që t’i presin ata si një anije kozmike e madhe aliene, pothuajse plotësisht e shkëputur nga mjedisi i tyre përreth?
E gjithë kjo zbret në një mendim që më shqetësoi gjatë gjithë përvojës sime në Liverpool: pas referendumit të pavarësisë skoceze, Brexit, ngritjes dhe rënies së Jeremy Corbyn dhe ardhjes në politikë të të palodhurit Nigel Farage, pse politikanët e zakonshëm tani sillen sikur asgjë nga këto nuk ka ndodhur?
Puna ka disa gjëra shtesë për të menduar. Dikotomia e papagallëzuar pafund e lidershipit midis politikës serioze dhe thjesht “protestës” as që fillon të grumbullohet. Thellë në palcën e partisë që Starmer drejton tani është një lidhje e qëndrueshme me mospajtimin dhe përçarjen e pasqyruar në biografitë e politikanëve të panumërt laburist.
Vetë kryeministri dikur ishte bashkëredaktor i një reviste të majtë të quajtur Alternativat Socialiste – dhe, do ta imagjinoja, nuk ishte i panjohur për marshimet dhe pankartat. Si avokat, ai ndihmoi dy aktivistët e drejtësisë mjedisore dhe sociale, beteja e të cilëve me McDonald’s (dhe shtetin britanik) shkoi deri në gjykatën evropiane të të drejtave të njeriut. Nëse e gjithë kjo tani duhet të hidhet jashtë detit, një lidhje dikur jetike midis bazës sociale dhe politikës formale do të humbasë. Ndoshta këtë duan përgjegjësit. Por nëse ndodh, festa do të duket edhe më e zymtë dhe e largët.
Këtë javë është radha e konservatorëve që të kalojnë disa ditë në tokën e konferencës. Është një shenjë e parëndësisë së tyre të papritur që çdo protestues i mundshëm ndoshta do të mendojë se ka përdorime shumë më të mira të kohës së tyre sesa të udhëtojnë në Birmingham për të sulmuar Robert Jenrick ose Kemi Badenoch. Por edhe në rastin e konservatorëve, vlen pothuajse e njëjta kritikë. Beteja midis kandidatëve të mbetur për lidership mund t’i japë proceseve një tension dramatik, por tiparet themelore të mbledhjes do të jenë të njohura: kostume blu të errët dhe stendat e korporatave, por në më pak numër.
Një aspekt i mbulimit politik të javës së kaluar nënvizoi problemin bazë, për të dyja palët. Shumica e raporteve thanë se konferenca e Laburistëve ishte një çështje shumë e sikletshme: “e çuditshme”, “e ndrydhur”, “si një nga ato dasmat tashmë të vjetruara, në të cilat nusja dhe dhëndri largohen herët”.
Pjesa më e madhe e kësaj u hodh për shkak të polemikave mbi dhuratat dhe donacionet, shkurtimin e kompensimit të karburantit dimëror dhe ndarjet në Downing Street. Por ngjarja u ndje edhe thellësisht e çuditshme, sepse në kohë si kjo e jona, raste të tilla e meritojnë këtë përshkrim, pavarësisht se çfarë ndodh. Gjithçka ka ndryshuar. Ritualet e vjetra nuk funksionojnë më. E ka vënë re dikush?
