Nga Mitro Çela
Filip Çakuli, 22-vjeç nga fshati dhe dhëndër nga Divjaka, nisi punë në revistën “Hosteni”.
Kolegë kishte Dritëro Agollin, Niko Nikollën, Hyskë Borobojkën, Sabri Godon, Qamil Buxhelin. “Baballarë” të letërsisë. Dishepuj të humorit. Mbledhjet e redaksisë bëheshin të hapura. Brenda: të rinj e të vjetër. Filipi, të cilit i hanin brirët, bëri një proçkë nga ato që do ta ndiqnin gjithë jetën: kritikoi një tregim.
“Bajat. Pa humor. Pa ide.Nuk e kuptoj pse është botuar?!”
I thotë Hyskë Borobojka në vesh:
-Këpucar, qëndro te këpucët!…
Filipi ngriti supet…
Dhe Borobojka tregoi fabulën:
-Goja po pikturonte mbretin. Me penel në dorë, ra në mendime për këpucët… Thirri këpucarin. Ai fliste. Piktori punonte mbi këpucët e mbretit, sipas vërejtjeve të këpucarit… Kur piktori fshiu penelin, këpucari tha:
“Flokët, pak më shkurt… Kishte edhe një nishan…”
-Këpucar, tha piktori, qëndro te këpucët…– i tha piktori. Filip! Tregimin e ka bërë Sabriu?!
Ndërkohë, u dëgjua zëri i Godos:
-Ky djali i ri duhet ta njohë më mirë vatanë? Mbeti në zyrë?!
