Ditën e sotme kryeministri Rama ka nderuar nëpërmjet një homazhi famulltarin Dom Lazër Shantojën. Kryeministri shkruan që rrugëtimi i tij si shërbëtor i Kishës Universale ishte i lidhur dhe me besimin e prindërve të tij.
Rama shkruan që prifti shkodran cilësohej “dele e zezë” nga hierkitë dhë që lintë gojëhapur për dhuntinë me gjuhët e huaja dhe erudicionin e tij.
“Dom Lazëri ishte një protagonist i lindur për qendrën e vëmendjes publike” shkruan ndër të tjera Rama në postimin e tij.
Kreu i qeverisë shkruan dhe për fazat e tjera të jetës së famulltarit dhe sigurisht i kushton radhë dhe viteve të tij të mërgimit.
Rama shprehet në homazhin e tij se Dom Lazër Shantoja ishte kleriku i parë martir prej Shqipërie i Kishës universale dhe se pamja e tij e fundit mes vegimeve e hijeve dhe të vërtetës, ishin tytat e pushkëve pas mbarimit punë me instrumentat e torturave, që fitimtarët i i kishin luajtur mbi trupin e tij si ai pianon./Jo.Be/Fjala.al
Postimi i plotë i Ramës:
?HOMAZH
Dom LAZËR SHANTOJA erdhi në këtë jetë më 2 shtator 1892, në Shkodrën e minareve dhe këmbanareve, në krahët e Kelit dhe Luçes. Nga faltorja shtëpiake e dy prindërve fort besimtarë, Lazri e gjeti shpejt veten shërbëtor të Kishës universale. Rrugëtimi klasik nga seminari papnor i Shkodrës drejt Kolegjit Jezuit “Canisianum” të Insbrukut, nuk mbrujti robin e përulur ndaj botës në emër të Zotit, por një temperament vullkanik e të paparashikueshëm, një “enfant terrible” brenda një mjedisi shoqëror krejt konvencional.
Famullitar i përkushtuar dhe “dele e zezë” e hierarkive, ky prift shkodran që strehonte myslimanë të vobektë në presbiterin e tij kundër çdo doku e zakoni, linte gojëhapur dynjanë prej dhuntisë së gjuhëve dhe për nga erudicioni. Rrënqethte e trondiste kur vringëllinte shpatën e oratorisë dhe përpos edhe shkrimtar e sakaq politikan po ashtu, siç e përsëriste dhe e ripërsëriste me të drejtë, Imz. Nigris, delegati apostolik në Shqipëri deri në fund të Luftës së Dytë Botërore, Dom Lazëri ishte një protagonist i lindur për qendrën e vëmendjes publike.
Ai luante në mënyrë magjepsëse, ndoshta si kurrkush tjetër me nuancat e gegnishtes dhe sofistikimet e 5 gjuhëve të huaja, siç luante Schuman a Schubert në klavirin e pianos së tij. Po njësoj luante ai me vegimet e me dritëhijet e jetës, ndërkohë që dritëhijet e vegimet luanin tragjikisht me jetën e tij. Për 15 vjet, nga 1924 e deri më 1939, duke shpaguar protagonizmin që i dëshpëronte etërit e tij shpirtërorë, Dom Lazëri u end në shkretëtirën e mërgimit, si një prift “vagus”, nga një katund në tjetrin nëpër Europë. “Shumë i talentuar, por jo i përkushtuar, fëminor, i paparashikueshëm, e ka lënë shtëpinë kundër urdhrit të qartë të eprorëve. Më vonë u pendua dhe i erdhi keq për atë që kishte ndodhur”. Por gjithçka ishte e shkruar…
Dhe prej dhjetorit 1944 e deri në mars 1945, i erdhi dita e të vërtetës përmes kalvarit të Zotit të tij të shpërfytyruar nga xhahilizmi i fitimtarëve të luftës. Pësimi i furisë së fuqisë shtypëse të regjimit të ri të Antikrishtit mbi trupin e tij lakuriq, ishte epilogu i një jete të jetuar nën veladonin e besimit, mes vegimesh dhe hijesh drejt të vërtetës, derisa u gjend “Sola cum solo”, ballë për ballë, ftyrë me ftyrë, si shpirti i përhumbur me Zotin e rigjetur. Pamja e fundit mes vegimeve e hijeve dhe të vërtetës, ishin tytat e pushkëve pas mbarimit punë me instrumentat e torturave, që fitimtarët i i kishin luajtur mbi trupin e tij si ai pianon.
Dom Lazër Shantoja e ndërroi këtë jetë i puthur me shembëlltyrën e vetes mbi pellgun e gjakut të tij, i etur për të dhënë e për të marrë ndjesë, mëkatar i shëlbyer, meshtar i flijuar, kleriku i parë martir prej Shqipërie i Kishës universale.
Ishte 5 marsi i vitit 1945 kur ai kaloi
“Ex umbris et imaginibus in veritatem”. Nga hijet dhe vegimet, tek e verteta, për t’i takuar përjetësisë edhe me bekimin e Atit të Shenjtë, Papës Françesk, si i Lumi Dom Lazër Shantoja, mes 37 martirëve të lumturuar shqiptarë nga Vatikani më 5 nëntor të vitit 2016.
