Politikanët trajnohen në gjuhën e trupit. Atyre u tregohet se çfarë lloj gjestesh i bëjnë të duken të sigurt, të sinqertë – gjithçka që mund t’i ndihmojë ata t’i fitojnë njerëzit. Po flasim kryesisht për politikanë si kandidatë presidencialë, presidentë, guvernatorë dhe senatorë. Për politikanët që kërkojnë të zgjidhen në detyrë – veçanërisht kandidatët presidencialë – portretizimi i llojit “të duhur” të gjuhës së trupit është kritik. Kandidatët që duken të pasigurt për veten e tyre, ose të pabesueshëm, kanë më pak të ngjarë të fitojnë debate ose të votohen në zyrë. Pas debatit të parë presidencial në 2012-n, trajnerja e gjuhës së trupit, Carol Kinsey Goman, u tregua transparente për atë që çoi në fitoren e Romney-t kundër Obamës. “Kur drejtoj politikanët për prezantime në skenë, konstatoj se gjestet e mëdha funksionojnë shumë mirë.
Por në video ose televizion, ata shpejt mund të kalojnë nga dukja e pasionuar dhe e qartë në atë mbiemocionale dhe të çrregullt. Sidomos kur duart shkojnë sipër shpatullave. Trajnerët e Romney-t mund të kenë marrë sugjerime të tjera joverbale, që tregojnë se një nivel i lartë energjie po afrohet të shikosh jashtë kontrollit – duke përfshirë fshirjen e djersës nga buza e sipërme para fjalëve të mbylljes, duke shkelur para dhe prapa – këmbë më këmbë.” Edhe nëse Romney nuk do të thoshte asnjë fjalë nga ato që tha në debat, gjestet e tij entuziaste do ta lëkundnin audiencën. Kjo nuk do të thotë që gjuha e trupit të tij ishte përgjegjësja e vetme për fitore. Nuk është kontroll i mendjes. Kur bëhet fjalë për të, një argument i dobët ose fjalim mund të bëjë më shumë dëm sesa shmangia e kontaktit me sy ose ulja e shpatullave.
Përveç Romney-t, ish-presidenti Bill Klinton është një shembull tjetër i një politikani që ka shkëlqyer në artin e gjuhës së trupit. Sam Harrison, në një artikull për Fast Company, analizoi se si përdorimi i gjuhës së trupit nga Bill Clinton e ndihmoi atë të manipulojë audiencën. “Ndihma më e mirë vizuale e Klintonit janë duart e tij. Lëvizjet e krahut janë të hapura dhe të gjera, duke dhënë një imazh të arritshmërisë dhe vërtetësisë. Për të drejtuar emocionin dhe vëmendjen e audiencës, ai shpesh i shtrin duart me pëllëmbë nga lart. Ai gjithashtu mbivendos duart para gjoksit për të përforcuar thënie intime të tilla si: Kjo është personale për mua… Ai ofron një buzëqeshje të vogël, të ditur kur thotë “dhe kjo më sjell në kujdesin shëndetësor”. Ndërsa kur thotë “le të hedhim një vështrim në atë që ka ndodhur në të vërtetë deri më tani”, Klintoni ngre mjekrën në kundërshtim. Ai gjithashtu kafshoi buzën e tij të poshtme nga frustrimi pasi deklaroi “ata nuk pranuan të bënin kompromis”. Për të mos harruar se me sa vendosmëri hedh sytë kur shprehet “demokracia nuk duhet të jetë një sport gjaku”.
Gjuha e trupit nuk e ka ndaluar Klintonin të përballet me reagimin e publikut, por kontrolli që ai ushtron mbi lëvizjet e tij e bëri atë të duket simpatik. Sigurisht, jo të gjithë politikanët janë në gjendje të përvetësojnë artin e gjuhës së trupit si Bill Klinton. Donald Trump, për shembull, përpiqet të sjellë gjeste të fuqishme, por nuk është gjithmonë i qëndrueshëm. Lëvizjet e tij, nganjëherë, mund të duken të vështira ose të detyruara – duke e bërë atë të duket i pasinqertë. Një kërkim i shpejtë në Google do të japë qindra rezultate që detajojnë gabimet më të vështira të gjuhës trupore të Donald Trump-it. Deri këtu mund të shkojë gjuha e stërvitur e trupit. Njerëzit lëshojnë qindra sugjerime joverbale në të njëjtën kohë, dhe pavarësisht se çfarë gjestesh të sigurta apo miqësore kryejnë, ndjenjat e tyre të vërteta mund të shkëlqejnë ende.
Pavarësisht nga aftësia e një politikani për të përcjellë me sukses gjuhën pozitive të trupit, ajo që është e rëndësishme është të kuptoni se ata po stërviten nga dikush. Mendimi juaj, pavarësisht nëse e kuptoni apo jo, mund të ndikohet nga gjestet ose shprehjet që shihni. Ndonjëherë, është ajo që ata nuk po ju tregojnë./Ra.My.Fjala.al/
