“Ishte shfaqur nga deti Eritrea. Tha se quhej Oannes dhe ishte një kafshë e talentuar dhe e pajisur me arsye; i gjithë trupi i tij ishte si ai i një peshku; kishte një kokë tjetër nën kokën e peshkut dhe këmbët e njeriut, të shtuara në bishtin e peshkut. Zëri dhe gjuha e tij ishin gjithashtu njerëzore dhe të artikuluara. Dhe imazhi i tij nderohet edhe sot”.
Me këto fjalë historiani babilonas Berosus përshkroi, në vitin 275 para Krishtit, një krijesë misterioze që papritmas u shfaq në Mesopotami, e cila doli nga ujërat për të “udhëzuar dhe drejtuar” racën barbare njerëzore.
“Kjo qenie – tha Berosus – asnjëherë nuk ushqehej, por fliste me njeriun gjithë ditën; i mësoi shkronjat, shkencë, arte. Kishte mësuar të ndërtonte shtëpi dhe të gjente tempuj, të përpilonte ligje, për të dalluar farat e tokës dhe korrjen e frutave; kishte shpjeguar parimet e gjeometrisë dhe, me pak fjalë, kishte mësuar gjithçka që duhej për t’i bërë njerëzit më njerëzorë. Mësimet e tij ishin qenë universale, saqë prej atëherë nuk shtoi asgjë për t’i përmirësuar ato. Kur dielli perëndoi, qenia u zhyt në det dhe priti tërë natën në thellësitë e detit, si një amfib. Pas tij, u shfaqën kafshë të tjera si Oannes.
“Kush apo çfarë ishte në të vërtetë misteri duke u përshkruar nga Berosus më shumë se dy mijë vjet më parë? Një krijesë fantastike dhe legjendare që i atribuohet evolucionit të papritur të shoqërisë njerëzore, ose, siç thonë shumë ufologë, një vizitori hapësinor me një mision në Tokë? Me këtë ide të fundit është studiuesi gjerman Ulrich Dopatka, i cili nuk lufton për të parë në “trupin e peshkut” kujtimin e deformuar të një kostumi hapësinor amfib. “Oannes – thotë Dopatka – është një emër që në gjuhën siriane të lashtë do të thotë “i huaj”. Ky i huaj u shfaq njëkohësisht në Gjirin Persik dhe në Detin e Kuq”.
Oannes babilonas ishte i pari dhe i vetmi nga dhjetë që u shfaq në detin Eritrea, shtrirjen e detit, duke përfshirë Gjirin Persik, Detin e Kuq dhe Oqeanin Indian. Berosus i quajti këto qenie “Annedotoi”, “të neveritshme”, dhe tmerri që këto qenie dilnin te njerëzit vendas është një tregues i vërtetësisë së asaj që është dorëzuar.
“A nuk do të ishte i njëjti reagimi ynë ndaj vizitës së një jashtëtokësori? Oannes – vazhdon Dopatka – secili kishte një emër të veçantë, të tillë si Odakon, Euedokos, Eneugamoo, Eneubulos dhe Anementos. Nga filologu egjiptian Elladio ne e dimë që Oannes kishte zbritur nga një vezë e ndritshme në det, shumë i ngjashëm me një disk fluturues. Në mitologjinë sumere, shpesh identifikohej me perëndinë Eridu, zotin e valëve dhe atij i ishte kushtuar ylli Canopus, nga i cili thuhej se kishte ardhur”. Për të konfirmuar realitetin e këtyre ngjarjeve, duhet theksuar se kulti i njeriut të peshkut sumer ishte dikur i përhapur në të gjithë Lindjen e Mesme.
Oannes u nderua nga filistinët me emrin Dagon, ndërsa Dogoni i Malit, në Afrikën e Zezë, e quajti atë “Nommo”, perëndia amfib. Kujtimi i tij mbijetoi edhe në kulturën monoteiste hebraike deri në atë pikë sa, sipas ungjillit apokrif “Veprat e Pilatit”, kur Jezusi hyri në Jerusalem si i dërguar hyjnor, njerëzit e përshëndetën atë si “Oannes që vijnë nga qielli” (sipas disa historive të shkuara, për shkak të një gabimi përkthimi nga hebraishtja, në versionin e shtrembëruar “Hosana në qiellin e lartë”). Përveç hartuesit të panjohur të ungjillit të lartpërmendur, studiuesi bashkëkohor hebre, Hayym ben Yehoshua, është gjithashtu i bindur për këtë interpretim të fundit, sipas të cilit Jezusi, “peshku” sipas ikonografisë së krishterë, dhe shumë mistikë të mëdhenj të së kaluarës do të kishin qenë “avatarë” të Oannes, domethënë të të dërguarve hyjnorë, të dërguar për të shpëtuar njerëzimin.
Pa shkuar në këto ekstreme, është kureshtare të vërehet se si në ungjijtë apokrifë, domethënë, në ato tekste hebraike dhe të Lindjes së Mesme me një historik biblik të panjohur nga Kisha, ka një referencë të përsëritur për Oannes. I pari që flet për të është patriarku biblik Enok, “rrëmbyer në parajsë nga një erë e fortë dhe i çuar në një Shtëpi të Madhe Kristali, në prani të Bijve të Shenjtorëve”, Osannes ose Osannini.
Ja se si përshkruhet ai takim i jashtëzakonshëm antilidian, në versionin etiopian të “Librit të Enokut” (Shekulli II-I para Krishtit): “Rrobat e tyre ishin të bardha dhe fytyrat e tyre transparente si kristali – shkruan Enoku – ata më thanë se universi është i banuar dhe i pasur me planetë, të ruajtur nga engjëj të quajtur Vëzhgues ose Roje; dhe ata më treguan Kapitenët dhe Krerët e Urdhrave të Yjeve. Më treguan dyqind engjëj që kanë pushtet mbi yjet dhe shërbimet e qiellit; ata fluturojnë me krahët e tyre dhe shkojnë rreth planetëve”. Nga të mistershmit “Bijtë e Shenjtorëve” Enoku mëson se hapësira kontrollohet nga dy lloje engjëjsh.
Të parat janë krijesa biblike, qenie drite më të larta se njeriu nga natyra dhe mençuria, në kontakt të drejtpërdrejtë me Më të Lartin; ata quhen Kerubini, Serafini dhe Osannini dhe përdoren për të dhënë mesazhe duke rrëmbyer njerëz në qiell ose, siç specifikon një version sllav i Librit, duke “depërtuar në dhomën e gjumit”. Këto të fundit, të quajtur Vëzhgues ose Roja, janë një garë e rënë që “Libri i Enokut” përcakton “një kohë shenjtësh, shpirtra të pastër, që jetojnë me jetë të përjetshme, të kontaminuar me gjakun e grave”, baballarë të një linje “gjigantësh, qeniesh perverse të quajtur shpirtra të këqij”, shfarosur nga përmbytja. Lidhur me këtë të fundit, nuk mund të mos vërehet se si emri i tyre, Vëzhgues apo Roja është identik me “Watchers”, rrëmbyesit Grei që hyjnë në dhomën e gjumit. Osannes demonstrojnë se ata dinë shumë sekrete të mëdha të universit, veçanërisht në lidhje me hartografinë yjore.
“Ata më treguan yjet në qiell – shkruan patriarku – pashë se si peshoheshin sipas shkëlqimit të tyre, distancës së tyre në hapësirë dhe ditës së shfaqjes së tyre”, pra me të njëjtat sisteme të astronomisë moderne.
Në librin “Jeta inteligjente në univers” (Feltrinelli, 1980), astronomët Josif Shklovsky dhe Carl Sagan thanë gjithashtu se ishin të bindur për vlefshmërinë e njohurive astronomike të Oannes (ky i fundit më vonë u bë një skeptik zyrtar, për lehtësi ) “Pse të përjashtojmë mundësinë e një ungjillizimi jashtëtokësor? – shkruajnë të dy. – Ekziston një vulë cilindrike sumere që tregon Diellin tonë me nëntë planetë rreth tij. Ku e morën sumerët këtë informacion, nëse jo nga Oannes? Legjenda të këtij lloji meritojnë një studim shumë të plotë kritik dhe mundësia e kontaktit të drejtpërdrejtë me një civilizim jashtëtokësor duhet të mbahet parasysh si një ndër shumë interpretime alternative”.
Njohuri po aq e jashtëzakonshme është pjesa e trashëgimisë fetare të Dogon, një fis i Malit që në vitet Tridhjetë u ndal në epokën e gurit. Të afruar nga etnologu francez Marcel Griaule më shumë se gjashtëdhjetë vjet më parë, Dogons, sapo mosbesimi i tyre ishte kapërcyer, zbuloi se ata po ruanin sekrete të thella shkencore, të zbuluara në mjegullat e kohës nga tetë “Nommo” që erdhën në Tokë. Siç i zbuloi Griaule nga magjistari Ogotemmeli, Nommo ishin krijesa ujore të dërguara në planetin tonë nga perëndia Amma për të edukuar njerëzit. Duke zbritur nga një makinë e çuditshme e zhurmshme, perënditë thanë se vinin nga “Potolo, një yll i bërë nga materia më e rëndë në univers”. Gjatë udhëtimit të tyre, Nommo kishte kaluar një planet me shumë unaza (Saturn), një me shumë hëna (Jupiter) dhe një, një satelit të Tokës, i vdekur dhe i tharë.
Nga Nommo, Dogoni shumë primitiv mësoi të ndërtonte shenjtorë kozmikë të orientuar drejt Venerës dhe të endte shporta të cilat, sapo hapeshin, rezultonin të ishin harta yjore e Rrugës së Qumështit. Marcel Griaule mësoi se Dogon dinte rrotullimin e yllit Sirius, nga i cili vinte Nommo dhe shoqëruesit të tij “Sirio B”. Kjo figurë e fundit i befasoi shumë studiuesit, pasi në vitet 1930 teleskopët modernë nuk kishin zbuluar ende “shokun e padukshëm” të Sirius, një xhuxh i bardhë shumë i rëndë (“i bërë nga materia më e rëndë në univers”), i padukshëm me sy të lirë. Informacioni, ky i fundit, që një kulturë e mbërthyer në epokën e gurit nuk mund ta njihte absolutisht. Ose të paktën, ta njihte nga perënditë.
Burimi: isolanda/re.gu/Fjala.al
