Origjina e emrit të së dielës, e cila nuk është gjithmonë ditë pushimi, dhe e ditëve të tjera të javës.
E diela, e e njohur si ditë pushimi, lindi pikërisht më 7 mars 321, me një dekret të lëshuar nga Perandori dhe Pontifeksi Maksim Konstandini i Madh (272-337). Në atë kohë, ai ishte dies Solis (dita e diellit), një emër që është ruajtur në të dielën angleze dhe në gjermanisht Sonntag, i lidhur me kultin e Sol Invictus, ithtar i të cilit ishte Konstandini.
Deri atëherë, dita e pushimit të të krishterëve ishte e shtuna, në vazhdën e Shabatit të Judenjve. Më pas, në vitin 383, perandori Theodosius I, i cili tashmë e kishte shpallur krishterimin fe zyrtare të Perandorisë me dekretin e Selanikut (27 shkurt 380), ndaloi të gjitha kultet pagane dhe dita e Diellit mori emrin përfundimtar të ditës së Zoti (dies dominica) ose, pikërisht, e diela, duke u bërë dita e festës par excellence.
EMRAT E DITËVE. Emrat e ditëve u caktuan shumë më herët, nga babilonasit dhe u trashëguan nga romakët. Ato e kanë origjinën nga emrat e Diellit dhe planetëve sepse astrologët e kohës mendonin se trupat qiellorë sundonin orën e parë të çdo dite me radhë. Pra, e hëna ishte dita e Hënës (latinisht: Lunae vdes), e marta e Marsit (vdes Martis), e mërkura e Mërkurit (Mercuri vdes), e enjtja e Jupiterit (vdes Iovis), e premtja e Venusit (Veneris vdes). E shtuna ishte fillimisht dita e Saturnit (Saturni vdes) aq shumë sa që emërtimi gjendet në të Shtunën angleze. Megjithatë, me përhapjen e krishterimit në Perëndim, termi hebraik shabbat, ose ditë pushimi, zëvendësoi emrin pagan në shumë gjuhë.
