Nuk janë vetëm burrat që gëzojnë të mirat e masturbimit; janë edhe gratë që fitojnë shumë prej saj.
Për një shëndet më të mirë gruaja duhet ta bëjë këtë, por e vetmja gjë për të cilën duhet të kujdeset është se nuk duhet të bëhet një çrregullim obsesiv.
Nëse jeni në gjendje ta kontrolloni atë, atëherë nuk ka dëm për ta bërë atë
Ju e bëni atë, por nuk flisni për të. Hulumtimet janë të qarta: rreth 60% e femrave dhe 80% e meshkujve thonë se masturbojnë rregullisht.
Megjithatë, paralajmërojnë sociologët, gjysma e tyre kanë turp ta pranojnë këtë.
Por a është e mundur që masturbimi të jetë ende një tabu sot? Pse? Dhe çfarë thotë shkenca?
AUTOEROTIZMI I FARAONËVE. “Rrënjët e dënimit janë të thella dhe datojnë që nga besimet mijëvjeçare,” shpjegon Costantino Cipolla, profesor në Universitetin e Bolonjës. Megjithatë, masturbimi lindi me njeriun, siç tregohet nga pikturat e shumta prehistorike të shpellave. Por kufiri midis seksualitetit të konsideruar “të ligjshëm” ose “të paligjshëm” ka lëvizur në drejtim të kundërt.
Në Egjiptin e lashtë besohej se ishte akti autoerotik i perëndisë Atum që filloi krijimin dhe në shenjë pjellorie faraonët masturboheshin gjatë ceremonive në brigjet e Nilit”, vazhdon Cipolla.
Prandaj, në botën e lashtë, masturbimi ishte një akt i natyrshëm si çdo tjetër. “Pikërisht me krishterimin, për të cilin masturbimi “parandaloi gjenerimin e jetës” dhe për këtë arsye ishte një ofendim ndaj Zotit, ajo kënaqësi u shndërrua në mëkat”.
Një mëkat “kundër natyrës”, i cili sipas teologut mesjetar Thomas Aquinas, doli në vendin e dytë për nga graviteti menjëherë pas vrasjes dhe meritonte si ndëshkim një vit agjërim me bukë dhe ujë. Me kalimin e shekujve, pra, dënimi i aktit u bë gjithnjë e më i qartë dhe mendimet filluan të fajësoheshin (“Prekja e dorës së një vajze, pasi është e lezetshme, është tashmë e paracaktuar për ndotje”, shkroi peshkopi i shekullit të tetëmbëdhjetë Alfonso. Maria de ‘Liguori) dhe në manastiret vigjilenca ishte e egër.
Cilat fe e ndalojnë masturbimin?
“Në shekullin e 19-të, në Lombardi, banjat e disa seminareve kishin një pasqyrë që përdorej për të kontrolluar që të rinjtë të mos i dorëzoheshin vesit gjatë larjes.
Dhe shpesh murgeshat mund të përdornin bidetin vetëm nëse shoqëroheshin”, tregon Cipolla. “Një vizion represiv që zgjati me shekuj dhe ende ndikon në botën perëndimore sot”.
Megjithatë, për t’i bërë gjërat më keq, kanë qenë paragjykimet mjekësore të lindura në tre shekujt e fundit. Pjesa më e madhe e përgjegjësisë bie mbi një ndriçues zviceran, Samuel August Tissot, autor i të famshmit De l’Onanisme (1760), një disertacion i zhurmshëm mbi të gjitha sëmundjet e shkaktuara nga “vesi i papastër”: verbëria, përdhesi, epilepsia, çmenduria.
Mjaftoi të vëresh këto simptoma për të demaskuar fajtorët. Të udhëzuar nga mjekët, legjionet e pedagogëve kanë rekomanduar për këtë arsye vjershat e më sadistëve dhe mizorëve për të shtypur “fazullin”: seksologu klinik i shekullit të nëntëmbëdhjetë Giorgio Rifelli u rekomandoi prindërve “të hynin në dhomat e gjumit papritmas duke inspektuar rrobat dhe çarçafët”, në raste ekstreme. mund të përdoret i ashtuquajturi penis jugum, një unazë metalike e dhëmbëzuar e futur në penis për të dekurajuar ereksionet e padëshiruara.
Dhe për onanistët e pashërueshëm, psikiatri gjerman Richard von Krafft-Ebing, autor i Psychopathia seksualis (1886), shkoi aq larg sa përshkruajti “kauterizimin e klitorisit me hekura të nxehtë”.
Orgazma mashkullore: formula matematikore për të bërë seks pa surpriza (të keqe).
1972: MASTURBIMI BËHET “AKT NORMAL”. Pika e kthesës epokale erdhi vetëm në vitet 1940 dhe 1950 me të famshmin “Kinsey Report” (sondazh mbi seksualitetin e amerikanëve), i cili, duke sfiduar konventat, theksoi se, në atë kohë, 94% e burrave dhe 58% e grave merreshin me automjete. -erotizëm. Më në fund në vitin 1972, në vazhdën e lëvizjeve feministe, Shoqata Mjekësore Amerikane e njohu masturbimin si një akt “normal”.
Gjithçka në rregull? Jo ashtu. Sepse një faktor i tretë vendimtar i është shtuar gjithmonë ndalimeve obsesive: tabuja sociale. Ende vazhdon sot dhe kjo vlen veçanërisht për gratë. “Ndërsa në imagjinatën kolektive autoerotizmi mashkullor demonstron potencë seksuale, autoerotizmi femëror ende konsiderohet si një shenjë perversioni ose lakmie seksuale.
Pavarësisht parullave të vitit 1968, presioni social ende i atribuon grave një rol reaktiv, jo aktiv, seksual. Me fjalë të tjera, gratë nuk mund të kenë akses në kënaqësinë seksuale vetë”, shpjegon Cirus Rinaldi, një sociolog në Universitetin e Palermos.
Por ideja negative që shoqëron masturbimin ka të bëjë edhe me meshkujt: edhe sot ata që e praktikojnë shpesh konsiderohen si një “humbës” që duhet t’i drejtohet autoerotizmit sepse nuk kanë partner.
SEKSUALITET I PAPURUR DHE PAKËNAQËSIA? Madje, edhe pse numri i atyre që masturbojnë pavarësisht se janë në një marrëdhënie të qëndrueshme është shumë i lartë, sipas të dhënave është gjithmonë më i ulët se ai i beqarëve.
Në një sondazh të vitit 2016 të kryer nga Universiteti i Indianës mbi popullsinë mashkullore të SHBA-së, vetëm 16% e meshkujve të çiftuar pranuan se kishin masturbuar në 30 ditët e fundit.
Të dhënat, dihet, mund të shtrembërohen (të paktën pjesërisht) pikërisht nga fakti se «ata që nuk kanë partner deklarojnë më lehtë se i nënshtrohen aktit. Kush është i martuar, me bashkë
Përshtati për shqip Fjala.al
