Nga: Lira Gjika
“Prindërit mund ta njohin fëmijën kur ai është i vogël, por kur fëmija bëhet adoleshent, është e pamundur që ta njohin”.
Njohja e fëmijës nuk është një gjë e lehtë. Prindërit njohin nevojat e fëmijës, por jo mendimet dhe ndjesitë e tij. Nëse prindërit nuk ndërtojnë një komunikim pa paragjykim dhe me besueshmëri të ndërsjellë, marrëdhënia mbetet e pa zhvilluar. Gjithashtu, nuk është e lehtë për prindërit të kuptojnë fëmijët, pasi ata, fëmijët, janë në fazën, që ndërtojnë të “brendshmen” e tyre si person, ndërsa të rriturit e kanë përfunduar këtë proces. Për më tepër që fëmija e zhvillon këtë proces duke vëzhguar e dëgjuar të rriturin pranë tij, sjelljet, të folurën, fjalorin, mimikën e fytyrës dhe zërin që i rrituri përdor dhe në bazë të këtyre eksperiencave reagon me besim apo me frikë ndaj të rriturit.
Gjithashtu prindërit duhet të kenë parasysh se mendimi i të rriturit për të komunikuar me fëmijën është njëra anë e ndërveprimt, por sesi e përfton dhe e përjeton fëmija, kjo varet vetëm nga ai. Një fëmijë, që i rrituri pranë tij, në vend që t’i japi dorën, e kap nga kyçi apo, në vend që ta dëgjojë, i thotë “pusho” apo, që shprehet: se “ku merr vesh ky” që e gënjen pa as më të voglin problem, ky fëmijë i ka të pakta mundësitë, që të mund të ndërtojë marrëdhënie të sigurta dhe dialog me prindërit e tij duke u rritur.
Këta fëmijë në përgjithësi, do të shmangin prindërit nga jeta e tyre dhe nuk do të dialogojnë me ta. S.B
