Kur mamaja ime vdiq, u tërhoqa përsëri në vendin e mbushur me kujtime për të. Por më pas kuptova se shtëpia është një gjendje shpirtërore
Ammar Kalia*
Shtëpia e familjes zakonisht nuk është diçka që e lë. Largimi është diçka që e bënni ju. Është një e drejtë kalimi për të bërë rrugën tuaj në botë kur të vijë koha – ose kur prindërit tuaj ju dëbojnë.
Duke u rritur, prindërit e mi nuk më detyruan kurrë mua dhe vëllain tim të madh të dilnim nga shtëpia e njëkatëshe në Hounslow, por as ne nuk u inkurajuam të jetonim atje përgjithmonë. Prandaj, kur vëllai im i madh mbushi 18 vjeç, ai shkoi në universitet dhe nuk u kthye më.
Megjithatë, shtëpia e familjes kishte gjithmonë një tërheqje të veçantë për mua. Prindërit tanë na inkurajuan të kalonim kohë së bashku kur ishim atje: orët e vakteve haheshin si familje, shikimi i televizorit ishte i përbashkët dhe dyert mbylleshin rrallë.
Kur shkova në universitet në moshën 18-vjeçare, e dija se gërmimet e mia të ndyra dhe shpesh të izoluara studentore ishin të përkohshme – shtëpia ime e vërtetë ishte kthyer në Londër dhe isha mirënjohëse që mund të kthehesha sa herë të doja.
Ishte mamaja ime ajo që e bëri shtëpinë tonë të veçantë. Prania e saj ndihej kudo – në pllakat e mozaikut të dushit që ajo vendosi me kujdes, në konservatorin e ajrosur ku do të pikturonte, në gardhin e dredhur që preu dhe në frigoriferin plotësisht të pajisur.
Kur isha 19 vjeç dhe ajo vdiq, erdha në shtëpi. Ajo kishte qenë e sëmurë për katër vitet e fundit, duke kaluar nëpër cikle të trajtimit dhe faljes së kancerit, dhe shtëpia ndihej sikur ajo jetonte ende atje, edhe nëse nuk mund të shkelte më kurrë. Paleta e artistit të saj ishte ende e lagur me bojë vaji përpara se ajo të ishte zhvendosur; këpucët e saj të preferuara prej lëkure të kuqe ishin pranë derës së përparme; Ndjeva erën e parfumit të saj kur hapa dollapin e banjës.
Kisha mall për të dhe për shkak se nuk do ta shihja më, bëra gjënë tjetër më të mirë: u vendosa në shtëpinë e saj.
Në muajt pas vdekjes së saj, kthehesha rregullisht, duke kontrolluar babanë tim dhe duke e nxitur atë të bënte pazar dhe të fillonte të gatuante ushqimet e duhura. Tre vjet pas vdekjes së saj në vitin 2016, isha e papunë dhe u ktheva përgjithmonë. Ndërsa kërkoja punë, do të sigurohesha që frigoriferi të ishte plot, që vaktet të hanë së bashku dhe të kishte përsëri një prani familjare në këtë shtëpi.
Fatkeqësisht, dy burra të trishtuar që jetojnë në një shtëpi njëkatëshe janë më pak një familje dhe më shumë një organizim sitcom. Ndjeja se jeta ime personale po lëkundet – takimet shoqërore ishin të lehta për t’u shkëputur kur mund të qëndroja, duke u kapur pas këtyre gjurmëve të fundit të rehatisë së shtirur – dhe e dija që babai im donte që unë të vazhdoja dhe të jetoja jetën time, në vend që të qëndroja. të bllokuar në ndjenjën e besnikërisë ndaj pikëllimit tonë.
Përfundimisht, në vitin 2018, mora një punë që më pëlqeu vërtet. Ritmet e përditshme të udhëtimit dhe kolegëve më nxorrën nga shtëpia dhe pas një viti terapie që më dha besim, e dija se ishte koha që unë të fitoja pavarësinë e duhur. Fillova të kurseja për të marrë me qira shtëpinë time dhe në dhjetor të atij viti, paketova shtratin tim, takëm kuzhine që u kisha vjedhur shokëve të vjetër të shtëpisë, një grusht fotografish familjare dhe u largova.
Zgjodha të jetoj vetëm – një katastrofë fiskale, por nuk mund të duroja të laja përsëri enët e dikujt tjetër. Muajt e parë ishin të vështirë. Çdo mëngjes, ndërsa bëhesha gati për punë dhe shikoja fotot e mamasë sime që kisha vendosur, ajo shikonte prapa e zbrazët. Prapëseprapë, i ftova miqtë e mi për darka shtëpiake, bëra një festë ditëlindjeje në dhomën time të vogël të ndenjes dhe me ardhjen e verës në 2019, apartamenti mbante kujtimet e veta dhe kishte filluar të ndihej si në shtëpinë time.
Vitin e ardhshëm do të bëhen 10 vjet që kur ka vdekur nëna ime. Babai im ka takuar një partner të mrekullueshëm dhe shtëpia jonë familjare po ndryshon. Fotot e mamasë sime kanë zbritur kryesisht dhe janë zëvendësuar me foto të reja; rrobat dhe aroma e saj janë zhdukur. Kanë mbetur vetëm pajisjet, madje edhe ato kanë filluar të duken të konsumuara.
Por, më vjen mirë që gjërat kanë ndryshuar. Askush nuk duhet të detyrohet të jetojë në mauzole. Babai im meriton të krijojë dhe festojë kujtime të reja, ashtu si unë dhe vëllai im. Që nga largimi, kam kuptuar se ndjenja e shtëpisë që krijoi mamaja ime nuk është thjesht një vend, është diçka që ajo e ka rrënjosur tek ne. Unë mund ta bëj atë në banesën time tani dhe kudo që të shkoj në tjetrën. Shtëpia është në vende dhe është në njerëz, ashtu siç është nëna ime në fotot që do të jetojë gjithmonë tek unë.
*Ammar Kalia është kritiku muzikor global i Guardian
Burim: theguardian.com/ Përgatiti për botim: L.Veizi
