Nga Nesrine Malik
Iluzioni më i madh – dhe dobia – e ngjarjeve mbretërore si kurorëzimi është se ne jemi disi pjesë e tyre. Ne jemi, sigurisht, në një farë mënyre; ne duhet të jemi që institucioni i monarkisë të ketë ndonjë kuptim fare.
Por jo si të barabartë. Ne kemi më të keqen nga të dyja botët: familja mbretërore nuk na jep asgjë, dhe ne nga ana tjetër e legjitimojmë, i japim kuptim dhe audiencë dhe paguajmë, përmes subvencioneve dhe përjashtimeve nga taksat, për aftësinë e saj për të na mahnitur. Monarkia ofron një shërbim, por jo për ne.
Është për një sistem të tërë rënieje politike dhe pabarazi ekonomike që nuk mund t’i rezistojë një shqyrtimi më të ngushtë, dhe kështu duhet të zbukurohet dhe të mbulohet me ceremoni.
Dhe kështu ka qenë ndonjëherë. Historiani David Cannadine, në një ese mbi “traditat e shpikura” të ceremonive mbretërore, shkroi: “në një periudhë ndryshimi, konflikti apo krize”, rituali i pandryshueshëm “mund të jetë qëllimisht i pandryshuar në mënyrë që të japë një përshtypje të vazhdimësisë, komunitetit dhe rehati, pavarësisht provave dërrmuese kontekstuale për të kundërtën.”
Kjo dëshmi për të kundërtën nuk mund të jetë më dërrmuese sesa raportet se paratë për bankat e ushqimit janë devijuar për të paguar për ngjarjet e kurorëzimit.
Ajo që blenë ato fonde ishte një kurorëzim, njësoj si ekranet e mbledhura për të fshehur mbretin Çarls teksa ai zhveshte, që për një moment ngriti një mbulesë të zbukuruar që fshihte urinë e kombit.
Dhe Zoti im, a nuk ndihet mirë? Për pak çaste ta mendojmë vendin si vendin e vajrave të shenjta dhe të lugëve speciale, katedraleve madhështore dhe njerëzve epikë të pasur, të veshur bukur.
Në atë moment ne mund ta shohim vendin tonë në imazhin e tyre: një vend i matur, i sjellshëm dhe i ngarkuar. Një vend i lidhjes filiale dhe një identitet kombëtar galvanizues. Kush mund t’i hidhërojë njerëzit, ndërsa kriza e kostos së jetesës shpërthen, disa orë arratisjeje të padëmshme? Nuk janë vetëm stomaku që kanë nevojë për ushqim, por edhe morali.
Problemi nuk është ikja, por pse ikja është e nevojshme. Njerëzit vërshojnë drejt këtyre devijimeve sepse, në një farë mënyre, ne jemi të detyruar. Në mënyra delikate dhe të qarta, pëlqimi prodhohet dhe mospajtimi stigmatizohet.
Aq më tepër nën Charles, i cili nuk gëzon llojin e dashurisë që kishte nëna e tij, ka pasur nevojë për të shitur festimet. Shkollat kanë rekrutuar studentë për kauzën e festimit të kurorëzimit në një larmi mënyrash kaq marramendëse sa që një monarki absolute do t’i bënte përshtypje.
Për herë të parë në histori, kombi ishte ftuar të premtonte “besnikëri të vërtetë ndaj Madhërisë suaj dhe trashëgimtarëve dhe pasardhësve tuaj sipas ligjit. Pra, më ndihmo Zot.”
Një pjesë e kësaj është thjesht histeri ngjarjesh, natyrisht, si një finale e Kupës së Botës në Angli, nëse e shohim atë përsëri në jetët tona.
Një vërtitje e marketingut të korporatave dhe një media mirënjohëse për disa mbulime të vazhdueshme që kërkon një lloj komenti banal, të mbushur me klishe, që nuk do të ushtrojë asnjë qelizë të vetme truri.
Nuk është aq shumë një dokumentim i historisë, sa është një mirënjohje për materialin. Gjatë ceremonisë, pati disa momente prekëse të komplotit familjar – pjesa tjetër është e kënaqur.
Megjithatë, kombinoni atë respekt masiv, cinik ose jo, me kërkesat më serioze, kërcënuese për nënshtrim, dhe bëhet e qartë se ne duhet të kremtojmë monarkinë sepse nuk kemi zgjidhje tjetër.
Policia Metropolitane miratoi ligje të reja drakoniane për rendin publik dhe arrestoi protestuesit përpara se të kishin ngritur një pankartë të vetme.
Sekretarja e Brendshme, Suella Braverman, i përshkroi ato ligje se synojnë “ata që kërkojnë të sulmojnë mënyrat tona të jetesës”.
Dhe kështu frika dhe forca kombinohen për të bërë që një pozicion politik – mbështetja për monarkinë – të duket si parazgjedhja e natyrshme dhe e shenjtë.
Ashtu si vetë ceremonia, e cila përshkruan mbretërit dhe mbretëreshat si të shuguruar nga Zoti dhe jo nga njerëzit, qëllimi i emërtimit të këtyre pozicioneve politike si “tradita” dhe “mënyra jetese” është të na ndalojë të mendojmë për një mënyrë tjetër jetese.
Ne mund të kërkojmë rehati dhe strehë nën hijen e më të mirëve tanë, por kurrë nuk përgjigjemi se pse më të mirët tanë janë shumë më mirë.
Monarkia është një ligj i natyrës, si vdekja, taksat, pronarët, pabarazia strukturore dhe bankat ushqimore. Dhe ceremonia mbretërore është një mënyrë për t’i tërhequr sytë nga fakti se, gjithnjë e më shumë, nuk ka asnjë kuptim se për çfarë është i mirë vendi, përveç këtij lloj rituali të shpikur.
Ka edhe më pak kuptim për atë që na lidh së bashku si bashkatdhetarë dhe gra, dhe praktikisht nuk ka arsye për të cilat ne jemi kaq të inkurajuar të qëndrojmë në radhë, të presim e të marshojmë për të mbështetur njëri-tjetrin: për standarde të mira jetese dhe kujdes shëndetësor, ose imigrim njerëzor dhe klimë. ndryshojnë politikat. Patriotizmi lejohet të rrjedhë vetëm në rrjedhën e sipërme.
Dhe përsëri, ishte gjithmonë kështu. Duke komentuar suksesin e jubileut të artë në 1887, kryepeshkopi i Canterbury tha: “Ditë më pas, të gjithë mendojnë se lëvizja socialiste ka pasur një kontroll”.
Statusi dhe solidariteti që njerëzit marrin nga ceremonitë mbretërore është ai që mungon gjetkë, si në praktikë ashtu edhe në vizion.
Në praktikë, ekonomia jonë mezi po i shmanget recesionit, qeveria jonë është në fund të një sezoni traumatik të zgjatur keqpërdorimi, pandershmërie dhe korrupsioni, dhe ajo që ne jemi më të aftë në nivel global është aftësia jonë për të pastruar dhe parkuar asetet e të pasurve globalë. “Butler to the world” nuk ka aq shumë unazë sa “Zoti ruaj Mbretin”.
Në vizion, politika jonë është e lirë nga çdo gjuhë që na thërret të krijojmë lidhje të përbashkëta me njëri-tjetrin, lloji që fetishuam në radhë për t’i bërë homazhe mbretëreshës së larguar.
Në vend të kësaj, e djathta na kërkon të përqendrohemi te kërcënimi i varkave të vogla dhe minoriteteve, ndërsa Laburistët na ofrojnë zbatim më të fortë të ligjit, fokusohen në aspiratat individuale të pronësisë dhe prosperitetit të shtëpisë dhe na kërkojnë të jemi “realistë për atë që është e mundur”.
Republikanizmi është kërcënues jo sepse monarkia është e dashur, por sepse heqja e saj duhet të jetë pjesë e një lëvizjeje më të gjerë që sfidon këto nocione për “çfarë është e mundur”.
Javën e kaluar, David Lammy shkroi se e shtuna ishte “një festë çaji për një vend që ka shumë nevojë, një pauzë për të festuar një version qytetar të identitetit britanik që është një alternativë ndaj nacionalizmit etnik shkatërrues të promovuar nga e djathta ekstreme”. Jam dakord me pjesën e parë.
Por është e çuditshme të mos ndalemi dhe të mos mendojmë për një sekondë, pse feudalizmi dhe nacionalizmi etnik janë dy opsionet e vetme që kemi për të festuar identitetin britanik?
Përgjigja është se mund të ketë vetëm një alternativë ndaj këtyre të dyjave: njëra në të cilën ne vëmë në dyshim vendimet e qëllimshme politike për të mos rishpërndarë pasurinë në mënyrë më të barabartë, në të cilën besnikëria jonë është me njëri-tjetrin, në të cilën ekziston një vlerësim real modern i vendit si një vend që nuk është një vazhdimësi e lavdishme e perandorisë dhe dominimit global, por ku modelet politike dhe ekonomike po dështojnë.
Ky është një projekt kombëtar për të cilin askush nuk ka rëndësi, prandaj çdo nxitje e tij duhet të portretizohet si radikale dhe përtej zbehjes – sulme ndaj një rendi natyror. Dhe kështu ne mund të shikojmë vetëm lart dhe të pjellojmë, ose të shohim poshtë dhe të kemi frikë.
