*Nën kujdesin e Chiara Ajelli dhe Greta Lorini
Termi “femicide” identifikon vrasjen e një gruaje, një formë e kryer nga anëtarët e familjes dhe shpesh nga partneri. Feminiscidi është një term relativisht i ri, i cili u bë pjesë e fjalorit italian vetëm në vitin 2001. Po aq i fundit është përhapja e tij, duke filluar në vitin 2008, vit në të cilin Barbara Spinelli botoi një libër me titull Femicide. Nga denoncimi shoqëror te njohja ligjore ndërkombëtare, duke shënuar hyrjen e një fjale të re së pari në botën e shtypit dhe gazetave, dhe më vonë edhe në gjuhën e përbashkët.
Femicid, impulsivitet dhe dhunë në familje
Para vitit 2001, e vetmja fjalë ekzistuese me kuptim të ngjashëm ishte “uksoricid”. Sidoqoftë, rrënja latine uxor (grua) e kufizoi kuptimin e termit në vrasjen e një gruaje si bashkëshorte ose, në përgjithësi, në vrasjen e bashkëshortit të saj, pasi termi u përdor edhe për burrat. Shpikja e termit “femicide” bëri të mundur, megjithatë, për të identifikuar vrasjen e një gruaje pikërisht “si një grua”.
Sidoqoftë, fjala “femicide” nuk e shteron kuptimin e saj në aktin përfundimtar të vrasjes së një gruaje. Përkundrazi, ajo identifikon një fenomen shumë më të gjerë, i cili përfshin një shumëllojshmëri të sjelljeve, të tilla si: keqtrajtimi, dhuna fizike, psikologjike, seksuale, arsimore ose ekonomike, të kryera kryesisht nga burrat, në vendin e punës, familje ose shoqëri. Pra, të marra së bashku, u referohemi sjelljeve që minojnë lirinë, dinjitetin dhe integritetin e një gruaje, dhe të cilat mund të kulmojnë në vrasje, vrasje në tentativë ose forma të rënda të vuajtjeve.
Prandaj, “femicide” është gjithçka që nënkupton një urrejtje ndaj universit femëror “pikërisht sepse është e tillë”.
Deklarata e miratuar nga Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara identifikon dhunën ndaj grave si një nga mekanizmat thelbësorë socialë, me të cilin gratë detyrohen të qëndrojnë në një pozitë vartëse ndaj burrave. Prandaj, edhe sot, motori i kësaj forme të dhunës mund të gjurmohet në pabarazinë në marrëdhëniet midis gjinive. Janë gratë midis 25 dhe 54 ato që preken veçanërisht nga ky fenomen: të dhënat deklarojnë se më shumë se gjysma e vrasjeve femërore, në dhjetë vitet e fundit, kanë përfshirë gra që i përkasin kësaj grupmoshe, kryesisht gra të reja dhe nëna.
Dhuna në familje
Një formë e veçantë e vrasjes së konstituuar nga dhuna në familje, një fenomen i përhapur por fatkeqësisht ende kryesisht i panjohur dhe i nënvlerësuar, i cili prek të gjitha klasat socio-kulturore dhe ekonomike, pavarësisht nga mosha, besimi fetar ose raca. Organizata Botërore e Shëndetësisë e ka njohur dhunën ndaj grave si një problem serioz të shëndetit publik, me një ndikim të madh në mirëqenien psikologjike dhe fizike të grave.
Termi dhunë në familje tregon atë lloj dhune të praktikuar nga partneri i viktimës, i cili, pavarësisht se ku vepron dhuna dhe formën që merr, synon të marrë pushtetin brenda marrëdhënies duke keqtrajtuar, poshtëruar, kërcënuar dhe zhvlerësuar. Prandaj, dhuna në familje, ashtu si format e tjera të dhunës, është e lidhur ngushtë me konceptin e pushtetit: qëllimi i saj i vërtetë nuk është vetëm t’i shkaktojë gruas dhimbje ose vuajtje fizike, por më tepër ta nënshtrojë, poshtërojë, përkulë dhe nënshtrojë atë në njëmijë forma të ndryshme të frikës; nga ky këndvështrim, dhuna në familje nuk reduktohet në dhunë fizike, por shprehet përmes formave të dhunës psikologjike, seksuale dhe madje edhe ekonomike.
Në vitin 1979, Lenore Walker përshkroi tre faza të dhunës në familje.
Faza e parë është ajo në të cilën tensioni ndërmjet partnerëve ndizet dhe që fillon me një dhunë delikate verbale. Burri i dhunshëm manifeston një nervozizëm në rritje, një qëndrim shumë të irrituar dhe të paqartë që ngatërron gruan. Shkëputja e partnerit perceptohet nga gruaja si një shenjë e mundshme e braktisjes, që e shtyn atë të shmangë kontestimin e partnerit të saj ose kundërshtimin, duke kënaqur çdo lëvizje dhe çdo vullnet të saj.
Faza e dytë, papritmas, sheh një shpërthim të dhunës në format më dramatike.
Së fundmi, faza e tretë karakterizohet përgjithësisht nga një pajtim i rremë. Burri i dhunshëm i afrohet gruas duke u betuar për pendim dhe duke shqiptuar fjalë dashurie me bollëk, duke u falur dhe mirëpritur menjëherë. Në episodet e para të dhunës, faza e pajtimit të rremë zakonisht zgjat më shumë; përkundrazi, me rritjen e episodeve të dhunshme, kohëzgjatja e pajtimit zvogëlohet. Kjo fazë përbën një lloj përforcimi pozitiv për gruan, e cila me ndërrimin e secilës fazë bëhet gjithnjë e më e varur nga ky mekanizëm dhe gjithnjë e më shumë ka nevojë për këtë lidhje, megjithëse i sëmurë, ndërsa burri i dhunshëm fiton gjithnjë e më shumë pushtet brenda çiftit marrëdhënie.
Baby femicid
Një fenomen edhe më zhgënjyes i dhunës së shkaktuar nga partneri është i ashtuquajturi “femicid i foshnjës”. Disa hulumtime tregojnë, në fakt, se si rritja e numrit të vajzave të vrara nuk varet më nga dora e anëtarëve të familjes, por nga çiftet e fejuara që, nga mosha 11 vjeç, vrasin partnerin e tyre.
Një grua është më e aftë të vlerësojë partnerin e saj dhe të njohë rrezikun e tij, ndërsa zgjedh të qëndrojë me të edhe pas dinamikës problematike dhe të dëmshme psikologjike / afektive, ndërsa vajza adoleshente, përkundrazi, nuk mendon për sa i përket rrezikut, por afektivitetit, shpesh i nxitur edhe nga dinamika e rebelimit prindëror që karakterizon këtë fazë delikate të zhvillimit. Ne e dimë që variablat e identifikuar nga studiuesit, që duket se bëjnë një ndryshim në zhvillimin e një adoleshenti janë ndikimi i moshatarëve, përdorimi i substancave, përshtatja psikologjike dhe qëndrimi ndaj dhunës. Lehtësia me të cilën një adoleshent ndikohet nga grupi i bashkëmoshatarëve dhe qëndrimi i përshtatur ndaj dhunës, i kuptuar si një qëndrim sfidimi ose si një frikë e zvogëluar e rrezikut, mund t’i çojë vajzat të nënvlerësojnë rrezikun dhe ta vendosin veten në kushte të rrezikshme deri në njëfarë mase më të mëdha se gratë e rritura.
Por çfarë ndodh me vrasësin e fëmijëve? Djalit që, në vend që të përballet me vuajtjen, mund të rrahë, sulmojë dhe vrasë?
Një djalë që shndërron dhimbjen në zemërim të verbër, në veprime impulsive dhe të dhunshme, që shkakton plagë, vuajtje dhe vdekje, tregon për një paaftësi të thellë në njohjen dhe menaxhimin e emocioneve të dhimbshme të humbjes, ndarjes dhe, mbi të gjitha, pranimit të lirisë dhe pavarësisë së grave. Ndjesia e perceptuar është ajo e djemve dhe burrave që në trajnimin e tyre kurrë nuk kanë mësuar të merren me humbjet, pashmangshmërinë e ndarjeve dhe humbjeve. Dashuria shihet si një ëndërr romantike dhe aspekti i dhimbshëm, i rrezikshëm, i prekshëm i kontaktit me tjetrin nuk kapet. Por kur zbulohet zgjedhja e papritur, kërcënimi i humbjes ose refuzimit seksual, këta fëmijë duket se nuk kanë asnjë mënyrë tjetër për t’u marrë me situatën përveç kërcënimit, agresionit, dhunës dhe vrasjes. Ajo që këto vajza të reja kishin lexuar si qëndrim i forcës dhe vetëbesimit nuk është gjë tjetër veçse arrogancë dhe mbulesë për një brishtësi të jashtëzakonshme për të jetuar.
Feminicidi dhe impulsiviteti
Impulsiviteti është një nga elementët e spikatur që mund të gjejmë në vrasjen e një gruaje. Nga këndvështrimi i psikoterapistëve, vrasja impulsive karakterizohet nga disa veçori: kërcënimi për të humbur diçka që i përket, zemërimi shpërthyes dhe impulsiviteti që shndërron zemërimin në sulme dhe dhunë të shprehur.
Shkaku i dhunës shpesh jepet nga ndjenja e kërcënimit të braktisjes që një burrë ndjen kur kupton se gruaja “e tij” dëshiron ta lërë atë, të ndahet prej tij, të ndërtojë një jetë të pavarur ose me një partner tjetër. Kjo frikë prodhon një ndjenjë të pashpresës, vogëlsisë, dështimit dhe vetmisë. Një njeri i shëndetshëm është i aftë të pranojë temën e dhimbshme të vetmisë me vetëdije dhe agoni, të pranojë pashmangshmërinë e saj dhe të ndjehet i aftë të dalë nga ajo me kalimin e kohës dhe të pranojë atë që ka ndodhur. Por disa njerëz, të paaftë për këtë pranim të rritur të vuajtjeve dhe humbjeve, u shmangen këtyre emocioneve të trishtueshme duke fajësuar tjetrin, mizorinë e tij, prirjen e tij të padrejtë për të shpëtuar dhe tradhëtinë. Një zgjedhje më e lehtë: përballë braktisjes, njeriu ia atribuon fajin tjetrit sesa vetes së tij.
Pastaj vjen zemërimi, i karakterizuar nga emocione të dhunshme dhe konfliktuale të pasionit dhe agresionit ndaj tjetrit, i cili, duke mos respektuar dëshirën për afërsi dhe varësi të njeriut, lëndon, neglizhon dhe largohet. Zemërimi ka një funksion themelor njerëzor: sinjalizon praninë e një padrejtësie dhe krijon një shtytje drejt riparimit të dëmit të pësuar. Por është një emocion i fortë që kërkon rregullimin e duhur, një menaxhim jo të përgjakshëm: njeriu që kryen një vrasje femërore është një njeri i cili, i nënshtruar nga zemërimi i tij, nuk është në gjendje ta drejtojë atë dhe ta vërë në shërbim të një ligjërimi, por e bën atë të shpërthejë duke vepruar ndaj tjetrit me dhunë. Impulsiviteti dhe zemërimi lidhen nga një fije e fuqishme. Nuk ka asnjë emocion të zemëruar të parregulluar që nuk sjell sjellje impulsive.
Padyshim, jo të gjitha goditjet e zemërimit çojnë në vrasjen e një gruaje, ato mund të shfaqen përmes dhunës verbale, agresionit ndaj gjërave ose sendeve, ose agresionit fizik në forma më të “buta” (shuplaka, lopata, …). Por rreziku është ende shumë i madh: ka të njohura raste në lajme në të cilat një grua vdes sepse ajo u vra me vetëdije në një zemërim të pakontrolluar ose vdiq, aksidentalisht, sepse ajo goditi kokën e saj në mur pas një shtyrje shumë të fortë.
Kundër feminicidit / Çfarë duhet të bëjmë?
Nga pikëpamja sociale dhe politike, vrasja duhet të bëhet problem që nuk mund të injorohet. Rritja e ndërgjegjësimit midis burrave, ndërgjegjësimi dhe përfshirja e tyre.
Nga pikëpamja psikologjike, për gratë, parandalimi nuk është gjithçka, por është një marrëveshje e madhe. Ato duhet të mësohen t’i japin fund marrëdhënieve me burra që shfaqin sjellje të dhunshme të çdo lloji: sinjalet duhet të kapen para se të kthehen në tragjedi. Sinjali që ka mbërritur, në mënyrë që një histori të mbyllet, e cila nuk mund të çojë në asgjë tjetër përveç rezultateve të dhimbshme nëse jo tragjike.
Të dhënat më të fundit shqetësuese në lidhje me dhunën ndaj grave dhe episodet e vrasjes së femrave kërkojnë praninë e operatorëve që janë gjithnjë e më të trajnuar dhe të aftë për të vlerësuar rrezikun e recidivizmit, për të shmangur vazhdimin e këtij fenomeni. Prandaj bëhet thelbësore të identifikohen faktorët nxitës të një dhune të tillë dhe predispozicioni për një përsëritje të dhunshme të këtyre faktorëve. Fushat në të cilat është e rëndësishme të kryhet një vlerësim i rrezikut janë kryesisht dy: zona klinike dhe zona e ekspertëve.
Në mjedisin klinik, përballur me historinë e dhunës së pacientit, është shumë e rëndësishme të identifikohen faktorët nxitës në atë kontekst, por jo vetëm. Është gjithashtu thelbësore për të ndihmuar gratë të arrijnë një nivel të mjaftueshëm të vetëdijes për situatën e tyre, duke kundërshtuar tendencën e tyre për të fajësuar veten për dhunën e pësuar, diktuar nga shpresa se situata do të përmirësohet. Patrizia Romito përshkroi tre lloje të përgjigjeve jofunksionale që mjedisi mund t’u japë kërkesave për ndihmë nga një grua që është viktimë e dhunës në familje:
1) mosnjohja dhe minimizimi i dhunës;
2) refuzimi, kur pranohet dhuna, por gruaja fajësohet për të;
3) psikologjizimi abuziv i faktit, kur kërkohen shkaqet e vështirësive të gruas në psikologjinë e saj patologjike.
Së fundmi, në fushën e ekspertizës, vlerësimi i rrezikut mund të përdoret në kontekste të ndryshme:
– Para gjyqit, nën hetim.
Personi i arrestuar për një rast të keqtrajtimit duhet të vlerësohet me kujdes, në përputhje me zgjedhjen e masës paraprake që do të zbatohet: një formë kufizuese, nëse autori i dyshuar i krimit mund të përbëjë një rrezik për viktimën e pretenduar ose për fëmijët, përkundrazi, liria, ndoshta me një urdhër ndalimi qëndrimi ose me një urdhër dëbimi, nëse nuk ekziston një rrezik i tillë.
– Gjatë një procedimi.
Ndonjëherë mund të kërkohet një vlerësim i rrezikut kur një çështje dërgohet për gjykim. Nëse i akuzuari nuk është dënuar ende, vlerësimi i rrezikut është i dobishëm për gjyqtarët të cilët duhet të vendosin nëse do të aplikojnë forma alternative siç janë prova, arrest shtëpiak.
– Gjatë periudhës së paraburgimit.
Pas dënimit, vlerësimi i rrezikut mund të jetë i dobishëm për ata që kujdesen për të paraburgosurin dhe projektin e tij përfundimtar të rimëkëmbjes (edukatorë, psikologë, punonjës socialë).
– Në lirim.
Për shkelësit që i nënshtrohen një regjimi burgu, vlerësimi i rrezikut mund të ndihmojë gjykatën në hartimin e programit tjetër, në rast se ende ekziston një regjim i masave parandaluese. Për një shkelës të lirisë, i cili do të përfundojë periudhën e tij të mbikëqyrjes nga shërbimet sociale të drejtësisë, një vlerësim i rrezikut mund të përdoret për të treguar nëse duhet të japë urdhra ndalimi para se të mbyllë përfundimisht çështjen.
Burimi: State of Mind
======================================================
Paolo Crepet*: “Një marrje jete është fryt i një kulture feudale”
Fenomeni i vrasjes së personit të afërm, familjar, nga një anëtar i saj, sipas psikiatrit italian ka të bëjë me mungesën e arsimimit të plotë, depresionin e gjatë shkaktuar nga mosmarrëveshje, dhe atë që në gjuhën shkencore krijon historikun e bashkëjetesës. Referuar kësaj, shpjegon profesor Crepet, “është dhe ndodh me burrat, madje jo shumë të rinj, të cilët nuk mund të durojnë zhgënjimin, ngjarjen negative në kontrast të plotë me një arsim të caktuar”.
Ky arsim mëson se fëmijët meshkuj nuk duhet të humbasin kurrë, sepse humbja nuk është e pranueshme: “Nuk mund të shkoni në shtëpi të mundur nga një grua që e konsideron veten inferiore, jo të denjë për aftësinë e saj vendimmarrëse. Ky koncept përforcohet nga një ide mesjetare, por mjerisht bashkëkohore, se fëmijët janë pronë. Sidomos nëse jeni mashkull, por jo vetëm”.
Të flasësh për egocentrizmin është nënvlerësim. Këtu ka edhe më keq.
Ekziston një ide feudale, për martesën dhe pasardhësit. Është një kalorës i Perandorisë së të Keqes, i cili e konsideron gruan e martuar një mitër dhe asgjë më tepër. Diçka që lind një fëmijë që nuk është pronë e saj. Por nuk është një ide gjinore. Pas atij burri është një grua, një nënë. Pa hyrë në meritat e çështjes, por duke tërhequr konsiderata të përgjithshme: Unë jam i bindur se është një çështje edukative dhe edukimi bëhet nga baballarët po aq sa nënat. Është si nëna që justifikon djalin ngacmues. Është një kulturë që qëndron në krah të dhunës: ajo e mëson dhe e justifikon atë. Kjo është arsyeja pse ne nuk mund të flasim për krime gjinore, pyetja është shumë më komplekse.
Është një akt frikacak. Vetëvrasja është një vdekje e përjetshme, e kam shkruar tridhjetë vjet më parë në një libër që doli në Itali për vetëvrasjen. E shkrova sepse i dija reagimet e të mbijetuarve. Ju kompensoni disi një sëmundje, ashtu si dhe një aksident automobilistik. Një vetëvrasje çon në një ndjenjë faji, të cilën ky njeri donte ta theksonte më tej, duke vrarë gruan e tij, në mënyrë të tmerrshme.
Nuk ka justifikime për vrasësin. E thashë dhe e përsëris, ne jemi feudalë. Përdorim internetin dhe mediat sociale, por nuk jemi ndryshe nga njeriu i shekullit të 16-të.
Por a mund të konsiderohet depresioni si një justifikim?
“Të mos e përfshijmë. Psikiatrit – ata që unë nuk i konsideroj të zotë – përpiqen ta rregullojnë menjëherë, duke gjetur një diagnozë që justifikon disi aktin. Kjo është një tregti e ndyrë. Është ajo që mësuesi im Franco Basaglia e quajti “përqafimi vdekjeprurës midis psikiatrisë dhe drejtësisë”. Është e tmerrshme nga ana kulturore, duke çuar në thënien “E mirë, i gjori. Në fund ai ishte në depresion”.
*Paolo Crepet, psikiatër, sociolog, shkrimtar, eseist dhe opinionist italian
Burimi Huffington Post
Përgatiti për botim: L.Veizi
