A është inflacioni një taksë?
Peter Jacobsen
Mu drejtua një pyetje interesante nga Heath B. Ai thotë: “Kjo është një pyetje në lidhje me artikullin tuaj të titulluar Pse Rezerva Federale synon një normë inflacioni prej 2%?
Milton Friedman dikur tha se “inflacioni është tatim pa legjislacion”. Mund të na jepni mendimin tuaj për këtë deklaratë? Nëse kjo është e vërtetë, pse ne qytetarët amerikanë po e lejojmë këtë të ndodhë? Një nga arsyet pse ne luftuam Luftën Revolucionare ishte taksat pa përfaqësim. » Të dyja pjesët e pyetjes së Heath më interesojnë. Përgjigja e shkurtër është po, Friedman ka të drejtë. Por si funksionon taksa e inflacionit dhe, sipas fjalëve të Heath, pse e tolerojmë atë?
Taksa e inflacionit
Si mund të cilësohet inflacioni si një taksë? Për të kuptuar, së pari duhet pyetur se si qeveria mund të shpenzojë para. Qeveria nuk është si unë dhe ju, nuk fiton para duke prodhuar mallra dhe shërbime dhe duke i shitur ato me çmime të dakorduara.
Në vend të kësaj, në thelb ka tre mënyra për të marrë para dhe për t’i shpenzuar ato: nëpërmjet taksave, duke marrë borxh ose duke printuar para. .
Taksa është mënyra më e lehtë për t’u kuptuar, sepse ne të gjithë paguajmë taksa. Qeveria ju ngarkon një shumë të caktuar parash për të marrë të ardhura, për të shpenzuar para, për të taksuar trashëgiminë, për të zotëruar pronë ose për të bërë ndonjë gjë, për këtë çështje. Paguan, ose gjobitesh edhe më shumë, apo edhe dënohesh.
Shteti mund të marrë edhe para hua. Për ta bërë këtë, ai shet atë që quhet obligacion. Personi ose organizata që e blen i jep para qeverisë sot, dhe në këmbim, qeveria premton të kthejë më shumë para në të ardhmen.(borxhi plus interesin). Nga këtu vijnë deficitet vjetore dhe vetë borxhi kombëtar.
Së fundi, kur një qeveri përdor monedhën fiat, ajo mund ta shpenzojë atë duke shtypur më shumë prej saj. Në realitet, procedura e ndjekur nga qeveria amerikane është paksa më konfuze. Qeveria nuk i paguan faturat me dollarë të sapoprintuara. Në vend të kësaj, Rezerva Federale blen obligacione qeveritare nga organizatat private (p.sh. bankat) me paratë që krijon nga e para.
Si gjeneron të ardhura? Për të kuptuar, imagjinoni ta keni këtë fuqi. Imagjinoni të jeni në gjendje të krijoni dollarët tuaj dhe t’i përdorni ato vetëm për të blerë bono qeveritare. Do ta bënit dot ju? Po, nëse doje një grumbull parash dhe nuk e kishe problem të dëmtoje njerëzit e tjerë. Mos harroni se borxhi publik paguan interes. Pra, kur blini obligacione me para të printuara, thjesht po i shkëmbeni paratë që keni krijuar nga e para për një aktiv që ju fiton para.
Por nëse qeveria është organi që i paguan interes Rezervës Federale, si përkthehet kjo në rritje të të ardhurave për qeverinë? Epo, pas zbritjes së kostove të caktuara, Rezerva Federale historikisht i kthen interesat Thesarit të SHBA.
Me fjalë të tjera, Thesari ka marrë një hua (emetoi një obligacion), Rezerva Federale blen obligacionin nga grupi që i dha huanë qeverisë dhe Rezerva Federale i kthen Thesarit të gjithë interesin që duhet të paguajë kredinë. Është si një hua pa interes që qeveria mundi ta jepte vetë, dhe është e mundur vetëm për shkak të krijimit të parave nga Rezerva Federale.
Por bëhet fjalë për krijimin e parave, apo për inflacionin? Inflacioni dhe krijimi i parasë shkojnë dorë për dore. Kur rrit ofertën e ndonjë malli, çmimi i tij zvogëlohet në krahasim me atë që do të ishte nëse nuk do ta kishit rritur ofertën. Krijimi i parave rezulton në një normë relativisht më të lartë inflacioni. Kjo është arsyeja pse Milton Friedman e përshkroi inflacionin e çmimeve si “gjithmonë dhe kudo një fenomen monetar”.
Kështu, banka që i shet një obligacion Rezervës Federale merr para të sapoprintuara. Këto para të reja shpenzohen dhe me shpenzimet rritin çmimet e mallrave dhe shërbimeve.
Në fakt, inflacioni e ndihmon më shumë qeverinë, sepse me rritjen e tij, kostoja reale e borxhit zvogëlohet pasi bilancet nominale mbeten të pandryshuara. Dhe, siç e dimë të gjithë, vetë qeveria amerikane është paksa një borxhli.
Rezultati është mëse i qartë. Qeveria ka më shumë para falë krijimit monetar. Dhe ndërsa inflacioni rritet, kursimet e qytetarëve amerikanë (ose kujtdo që mban dollarë amerikanë, për këtë çështje) gërryhen. Është një transferim i pasurisë nga kursimtarët tek qeveria amerikane.
Disa argumentojnë se nuk është një taksë për shkak të karakteristikave teknike të përkufizimit, por kur veprimi i qeverisë transferon pasurinë nga një grup njerëzish tek ata, duket e drejtë ta quajmë atë një taksë. Pra, përderisa inflacioni është për shkak të rritjes së ofertës monetare, në sytë e mi është me të vërtetë një taksë!
A mund të vazhdojnë të dalim nga situate në këtë mënyrë?
Kjo na çon në pyetjen e dytë të Heath: si e lënë tatimpaguesit amerikanë qeverinë të zgjidhë problemin kaq lehtë?
Për t’iu përgjigjur kësaj pyetjeje, është e rëndësishme të theksohet se disa palë përfitojnë nga krijimi i parave. Mos harroni se kur Rezerva Federale blen bono, ajo i blen ato nga organizata private. Ata i shesin obligacionet me një normë që ata mendojnë se është fitimprurëse, përndryshe ata nuk do t’i shisnin ato pa ju dridhur qerpiku. Kur kjo organizatë shet bonot, ajo merr para të sapoprintuara. Kjo sasi parash e cila hyn për herë të parë në treg, nuk ka bërë ende rritje të çmimeve.
Me fjalë të tjera, përfituesi i parë i parasë së re e merr atë përpara se inflacioni të zvogëlojë fuqinë blerëse të parasë. Ka një avantazh për të marrë para të freskëta fenomen që ekonomistët e quajnë këtë efekti Cantillon.
Kush i merr paratë e reja? Këto janë shpesh institucione të mëdha financiare, siç janë bankat. Ata janë të organizuar mirë dhe e kuptojnë përfitimin e marrjes së parave të freskëta. Prandaj, ne duhet të presim që ata të jenë të gatshëm të shpenzojnë burime për të siguruar që politika e Rezervës Federale të përfitojë prej tyre.
Por, kush vuan nga inflacioni?
Epo, kostot shpërndahen mes miliona njerëzve që mbajnë dollarë amerikanë. Meqenëse kjo kosto shpërndahet në një grup kaq të madh dhe të paorganizuar, mund të pritet të jetë shumë e kushtueshme për një person që të shpenzojë kohë duke luftuar këtë lloj politike.
Kjo ilustron atë që ekonomisti Mancur Olson e ka quajtur logjika e veprimit kolektiv. Meqenëse përfitimet janë të përqendruara në një grup të vogël dhe kostot shpërndahen në një grup të madh, është më e lehtë për grupin e vogël të organizohet për këtë lloj politike.
Ekonomistët Louis Rouanet dhe Peter Hazlett shpjegojnë se si, në disa raste, grupe të veçanta të interesit kanë arritur të drejtojnë politikat e bankës qendrore në avantazhin e tyre dhe në dëm të shoqërisë. Ata e dokumentojnë këtë fenomen në rastin e përgjigjes së Rezervës Federale ndaj krizës financiare të vitit 2007, reagimit të Rezervës Federale ndaj Covid-it dhe zhvillimit të euros.
Dhe ndërsa politika e Rezervës Federale mund të devijojë nga shpjegimi bazë i mësipërm në këto raste të veçanta, pika themelore e ilustruar nga Rouanet dhe Hazlett është e njëjtë. Rezerva Federale është në gjendje të përdorë pajisjen e saj të krijimit të parave për të kënaqur grupe të veçanta interesi në kurriz të të gjithë të
